Als we de bijbel openslaan: Juli 2003
	Jezus liep door de korenvelden

		"Jezus liep door de korenvelden" Marcus 2, 23 Met de julimaand zitten de Europese landen weer in de oogsttijd. Ontelbare vakantiegangers trekken door de korenvelden; sommigen zien ze niet eens, anderen zijn in verrukking. Maar wat weten zij van de blik van de landbouwer die de aarde bewerkt heeft, die het zaad heeft gezaaid, die in de wintertijd is komen kijken naar zijn tarwe, het onkruid bestreden heeft en voor zijn oogst gevreesd heeft toen stormen en regenvlagen de rijpende aren bedreigden? Jezus, dorpsbewoner van Nazareth, moet met aandacht en sympathie gekeken hebben toen hij met zijn apostelen door de korenvelden liep. In zijn ogen zongen deze vruchten van de aarde de lof van de Schepper. Is het koren niet het symbool van het mensenleven?  Symbool van het leven voor de geboorte: tussen het zaaien en het oogsten verlopen negen maanden, de tijd van een voldragen vrucht. Symbool van het leven tussen geboorte en graf, met zijn lange periodes van inworteling, van ogenschijnlijk nutteloos wachten tot het plotse opschieten van de stengels. Het is ook de tijd van de strijd tegen het raaigras: ons bestaan wordt geconfronteerd met het kwaad en blijkt vol spanningen en ambiguïteiten te zitten, tot er een wijsheid naar boven komt die verdient geoogst te worden. Symbool van het leven na de dood, de realiteit waarover Jezus het heeft als hij het beeld oproept van "het graan dat sterft" om vruchten voort te brengen. Als het er om gaat hoe we ons dat moeten voorstellen, bekent Paulus zijn onwetendheid: "Hoe verrijzen de doden?... Wat je zaait, heeft nog niet de vorm die het zal krijgen, maar van een graankorrel, van tarwe bijvoorbeeld… en God geeft er een lichaam aan zoals Hij dat gewild heeft… Wat gezaaid wordt in zwakheid, verrijst in kracht; een "psychisch" lichaam wordt gezaaid, en er staat een geestelijk lichaam op" (1 Korintiërs 15, 35-44). De tarwe van de parabels staat op de voorgrond in de verkondiging van het Rijk: "De Zaaier trok uit om te zaaien…"  Het zaad valt rijkelijk op allerlei soorten grond. Jezus toont zijn interesse voor de goede aarde waar het zaaigoed dertig-, zestig- en honderdvoudig vrucht zal voortbrengen. Hij lijkt niet bezorgd om het resultaat. Het is zijn eerste zorg niet. Hij zaait zijn woord in overvloed, zodat een evangelist er zelfs de aandacht op vestigt: "Jezus had de hele dag tot hen gesproken in parabels" (Marcus 4, 35). Om zich verstaanbaar te maken doet Jezus een beroep op de landbouwerservaring van zijn toehoorders: "Zeggen jullie niet: nog vier maanden en dan komt de oogst?" Vier maanden, dat is een lange tijd binnen die negen maanden waarin de tarwe rijpt. "Nog vier maanden", dat is het moment waarop de tarwe nog geen aar heeft voortgebracht, dat je haar nog zou kunnen verwarren met de grassen die ertussen groeien. "Nog vier maanden" is dus het symbool van het geloof in de goede afloop die nog moet komen, de vaste overtuiging dat een evolutieproces aan de gang is dat zal doorgaan tot zijn voltooiing. En wanneer de oogsttijd is aangebroken, nodigt Jezus uit tot contemplatie: "Slaat uw ogen op en kijkt naar de velden; ze staan wit, rijp voor de oogst" (Johannes 4, 35). In één blik ziet hij zowel de zaaitijd als de oogsttijd: "Reeds krijgt de maaier zijn loon en verzamelt vrucht tot eeuwig leven, zodat zaaier en maaier zich samen verheugen" (Johannes 4, 36). Dat is op een heel eigen wijze waar voor hem, de Zoon van God. Wat de apostelen betreft, onderstreept Jezus dat hun eerste zending die van de zaaier is, zonder dat ze zich zorgen hoeven te maken of ze zelf wel de vruchten zullen plukken van hun zwoegen:   "De een zaait, de ander maait; Ik stuurde u uit om te maaien waarvoor ge niet hebt gezwoegd; anderen hebben gezwoegd en gij plukt de vruchten van hun zwoegen" (Johannes 4, 38). Met zijn leerlingen, over de hele planeet verspreid, zet Christus zijn werk voort en zijn tocht door de korenvelden van de wereld.