Notities Onderweg: december 2006

In Madrid

 

De conferentie van Spaanse religieuzen heeft me uitgenodigd om te spreken over "Nieuwe grenzen voor de missie vandaag". Ik heb het gevoel dat hier een gezonde lucht waait. De verantwoordelijke wacht me op in de luchthaven van Madrid en stelt me vlug gerust: "Alles wat u graag wilt zeggen, zeg het maar. We zijn zeer open."

 

Effectief, deze groep van bij de tweehonderd toont een verbazende openheid. De meesten van hen hebben in Afrika of in Latijns-Amerika gewerkt op moeilijke plaatsen waar vrouwen, mannen en kinderen gevaar liepen. Dit heeft het leven van deze missionarissen diep getekend.

 

Ik logeer bij vrouwelijke religieuzen, vier dus de mis in het Spaans, en doe mijn best!

 

Alle gemeenschappen die op het congres aanwezig zijn kennen elkaar. Ze hebben alle een internationale dimensie. Zij hebben de gewoonte samen te werken en contact te houden met elkaar. Ik ben getuige van hun vreugde bij het weerzien.

Men heeft het gehad over aids in Afrikaanse landen, en over wat er gebeurt aan aidspreventie. Men heeft het gehad over de wapenhandel en over wat er gebeurt in het kader van de commissies 'Rechtvaardigheid en Vrede'.

 

Het religieuze leven houdt zich niet afzijdig van de grote maatschappelijke problemen. Het bevindt zich op de voorposten. Wie de hand van de arme vasthoudt bereidt de wegen die naar vrede leiden.

De tragedie van Beit Hanoun

De moordpartij op 19 Palestijnse burgers, midden in de nacht, met Israëlische obussen, wekt verontwaardiging. Er zijn vrouwen en kinderen omgekomen.

 

Er is besloten tot een manifestatie op de Place de la Bastille in Parijs. We zijn erg geschokt. De manifestatie is een uiting van woede, maar ook van solidariteit met het Palestijnse volk. Dagelijks wordt dit volk vernederd, verwond, van zijn rechten beroofd - en dat blijft maar duren.

 

De vlaggen van de verenigingen wapperen in de wind. Ik herken die van Hezbollah. De spandoeken, de slogans stellen de koloniale politiek van Israël en de inertie van de internationale gemeenschap aan de kaak.

 

Er zit vaart in de gesprekken: "Met hun gerichte schietpartijen doodt het Israëlisch leger de verantwoordelijken van Hamas. Hoe wilt u dan dat Hamas zou kunnen evolueren onder die druk? Het kan alleen maar aansturen op een politieke breuk met Israël." -

 

"Men heeft de Palestijnse Autoriteit vernietigd, hoe wilt u dan dat ze gezag uitoefent?"

 

- "Wat de Europese Gemeenschap heeft weten te doen in Libanon, zal ze de moed hebben om hetzelfde te doen voor de bescherming van de Palestijnen?"

 

Als er niets meer te verwachten valt van de internationale gemeenschap zal het geweld hernemen. Vanuit hun diepe pijn roepen de Palestijnen om wraak. We moeten ten allen prijze de hoop blijven bewaren!

Een Arkgemeenschap

Lanza del Vasto is de stichter ervan. Een aantal christelijke families wonen samen in de oude abdij van Saint Antoine, die men nog altijd verder restaureert. Het is een heel mooie plek, die toeristen aantrekt. Elk gezin heeft er zijn appartement. De tuinen van de abdij lijken me een paradijs. Aan de horizon tekent zich het gebergte van de Vercors af.

De Arkgemeenschap hecht zeer veel belang aan de geweldloosheid en aan de eerbied voor de natuur. Met een vegetarisch menu, zoals dat hoort. Het gebed heeft er zijn plaats.

Elke dag ontbijt ik in een gezin, en ik neem het avondmaal bij een ander. Dat geeft me de gelegenheid kennis te maken met enkele jongeren. Jongeren die me de indruk geven zich met betrekking tot de Ark afzijdig te houden en religieus onverschillig te zijn. Ze zijn met andere zaken bezig. Abbaye Saint Antoine is ver verwijderd van de centra en de universiteiten.

's Middags vindt de maaltijd plaats in de gemeenschap. Op een grote tafel staan de schotels met groenten en fruit uitgestald. Elk gaat zichzelf bedienen. Met water of thee als drank.

's Ochtends doe ik graag mee met het kuisen van de groenten: een goede gelegenheid om contacten te leggen.

De engagementen van de gemeenschap zijn heel gericht: vrede, kernstop, de strijd tegen de genetisch gemanipuleerde gewassen.

Ik breng met plezier drie dagen door in de gemeenschap, en spreek over een thema dat ze me hebben aangereikt: Jezus heeft gezegd 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven' (Johannes 14,6).

Bij mijn afscheid vraagt een verantwoordelijke me: "Welke raad zou je ons geven voor de toekomst van de Ark?" - "Vraag eens wat de jongeren ervan denken."

In het justitiepaleis

Ik ben opgeroepen als getuige voor de rechtbank. Een militant van de vereniging 'Droit devant', waarvan ik medevoorzitter ben, wordt beschuldigd van geweld op een politieagent. Tegenwoordig is dit soort beschuldigingen nogal in. Er bestaat een repressielogica die het gemunt heeft op bekende militanten.

Niet iedereen kan binnen in de kleine rechtszaal. Maar het bijzonderste is dat er veel militanten aanwezig zijn. De vereniging 'Droits devant' gaat er prat op van bij haar ontstaan geweldloos te zijn, en dat is nu al bijna 13 jaar. De politie weet het.

Het wachten duurt lang. Voor de tweede keer besluit de rechtbank het proces uit te stellen. Bij het verlaten van de rechtszaal vinden we op het plein voor het Justitiepaleis de velen die hun steun zijn komen betuigen. De politie houdt een oogje in het zeil.

Men is zo vriendelijk geweest ons in de buurt de 'Espace St Michel' ter beschikking te stellen voor onze bijeenkomst. Wat niet heeft gekund op de rechtbank, gebeurt nu: iedereen krijgt de kans het woord te nemen.

Ik haal een persoonlijke herinnering naar boven: "De man waartegen op dit ogenblik een proces loopt was samen met mij in Palestina, in de bezette gebieden. Toen hij zag hoe het Palestijnse volk vernederd wordt, liet hij zijn verontwaardiging de vrije loop.

Hij kon het onrecht dat dit volk wordt aangedaan niet verdragen. De Palestijnen die erbij waren hadden het gevoel in hun waardigheid erkend te worden."