Als we de bijbel openslaan: November 2002
	Zij komen uit grote verdrukking

		Zij komen uit de grote verdrukking (Openbaring 7, 13-14) Altijd al hebben de mensen zich afgevraagd in welke wereld ze leefden. Zonder ophouden hebben wij te maken, nu eens met de ergste wreedheden van mensen, dan weer met de grootste edelmoedigheid en belangeloosheid.   Hoe moeten we dan begrijpen wie we zijn, welke zin geven aan ons persoonlijk bestaan en aan de menselijke geschiedenis? De moderne communicatiemiddelen - waaronder het internet, dat bijzonder krachtig is en ons bijna op het moment zelf met de hele wereld in contact kan brengen - verlenen aan deze fundamentele vragen een ongemene scherpte. De Apocalyps beschrijft het visioen van Johannes, de dienaar Gods, over het einde der tijden. "Een grote menigte, gekleed in witte gewaden. Wie zijn ze en waar komen ze vandaan? Zij komen uit de grote verdrukking". Roept de apostel Johannes daarmee alleen de kleine of grote beproevingen op die het leven van elkeen tekenen? Die onvoorziene omstandigheden in ons bestaan, onvermijdelijk voor elk wezen dat groeit? Komt er, doorheen het labeur van elke generatie die strijdt voor meer gerechtigheid en solidariteit, geen groot plan aan het licht dat aan de menselijke geschiedenis een ziel en een richting geeft? Zou het daarbij kunnen gaan over de opbouw van een wereld naar Gods maat, vertrekkend vanuit een nog onontgonnen universum? Een wereld waarin de goddelijke manieren van 'zijn' gelden, die van de zaligsprekingen, die Jezus ons is komen aanleren en voorleven? De geleidelijke vestiging van het Rijk van God, zou dat niet het doel en de zin zijn van de grote verdrukking waarin wij verwikkeld zijn? Is dat geen buitengewoon visioen? Verleent dit niet aan de wisselende omstandigheden en onze engagementen in het leven van elke dag hun ware dimensie? Dit is het wat de Apocalyps ons suggereert, ons voor ogen houdt! We zijn een zwerversvolk, op weg naar het Beloofde Land, geïnspireerd door de Geest van heiligheid.  Dit grote plan, dat aan de verantwoordelijkheid van mensen is toevertrouwd, is tegelijkertijd helemaal doordrongen van de permanente en levenwekkende aanwezigheid van God. Zijn deze beide verenigbaar? Is een volledige harmonie mogelijk tussen de permanente aanwezigheid van God en de totale en volledige vrijheid van de mens? Het is het mysterie van de liefde: zij leidt de mensen naar elkaar en verenigt hen door bij ieder mens de groei en de ontplooiing tot een geëngageerde en verantwoordelijke autonomie te stimuleren.  Dit geldt niet alleen voor Jezus van Nazareth, die de christelijke traditie geleidelijk is gaan zien als iemand die helemaal van God was en ten volle mens. Wordt niet het menselijk bestaan van elk van ons op deze vreemde manier verhelderd? Wat wij zoeken en beleven op onze persoonlijke levensweg, zou dan ook ingebed zijn in dat immense plan dat de apostel Johannes oproept in zijn apocalyptisch tafereel. Dit is het grote avontuur waarin wij zouden opgenomen zijn, en dat ook onze dorst naar het oneindige verklaart - een dorst die tot in de details van het dagelijks leven naar boven komt.