- Voor de rechten in Tunesië
- De wereldtop van de informaticamaatschappij vindt plaats in Tunesië. De keuze van de VN voor dit land is een verrassing. Zullen de duizenden deelnemers aan deze top te weten komen dat Tunesië inzake mensenrechten één grote gevangenis is? Dat de pers er gemuilkorfd wordt en internetgebruikers de gevangenis invliegen?
- De vijf miljoen toeristen die elk jaar Tunesië aandoen, merken die dat het Tunesische volk onder een politieregime leeft en dat honderden politieke gevangenen wegkwijnen in de gevangenissen? Er is geen vrijheid van meningsuiting. Het geweld dat de pers ondergaat moet niet meer aangetoond worden. Onlangs nog werd een Franse journalist in elkaar geslagen.
Maar deze top mobiliseert de krachten van de tegenstanders van dit regime. In Tunis zijn zeven leiders van verenigingen en politieke partijen begonnen met een hongerstaking. - Met twee van hen kon ik een onderhoud hebben via de telefoon. Was ik in Tunis geweest, dan zou hun familie me gastvrij onthaald hebben. Meer dan anderen zijn zij in staat om te strijden voor de rechten van het volk, want het zijn vrije mensen. De machthebbers zijn bang voor hen.
- In Parijs geven de Tunesiërs het ook niet op. Ik ga naar elk van hun bijeenkomsten. Een ervan heeft als thema: "Vijf uren voor de rechten in Tunesië". In de grote zaal volgen muzikanten, zangers en vooral sprekers elkaar op. Eens te meer spreek ik hen toe.
- De Tunesiërs weten dat ze niet alleen zijn. Ze kunnen rekenen op de steun van zeer velen.
De authentieke taal van Abbé Pierre
- In Brussel vindt een tv-debat plaats. Onderwerp: het zopas
verschenen boek van Abbé Pierre. Ik heb met genoegen dit
kleine boekje gelezen, geschreven in een eenvoudige taal die
iedereen kan begrijpen. Ik hou van deze vrije manier van spreken.
Op zijn 93e laat de stichter van Emmaüs zich meer dan ooit tevoren zien van zijn menselijke kant. Ouder wordend blijft hij openstaan voor de anderen, voor het leven en voor de problemen van zijn tijd. Hij toont zich een voorstander van de wijding van gehuwde mannen en van vrouwen. Hij is voor de erkenning van homoseksuele koppels. Hij heeft het over de seksualiteit en de kwestie van het celibaat. Hij bekent dat hij kortstondige relaties met vrouwen gehad heeft. - In de televisie-uitzending is er een levendig debat over de seksualiteit. De secretaris van de bisschoppenconferentie heeft het niet gemakkelijk. Hij doet wat hij kan. Maar de essentie van het debat, is dat niet: zien wat er van ons gewordt? Met de woorden van George Orwell: "Waar het op aankomt is niet dat we leven, en nog minder dat we slagen, maar dat we menselijk blijven".
- Abbé Pierre spreekt vanuit zijn ervaring: het is een uitnodiging voor ons om dat ook te doen. Hij noemt de zaken zoals ze zijn: daarmee bewijst hij ons een dienst. Hij doorbreekt taboes: daarmee roept hij ons op tot vrijheid.
Zijn lot smeden
Leila Shahid, vertegenwoordiger van de Palestijnse autoriteit in Frankrijk, is benoemd in Brussel. In de loop van de twaalf jaren die ze in Parijs verbleef werd Leila sterk geapprecieerd omwille van haar uitzonderlijke kwaliteiten. Haar kennis van zaken, haar warme taal en haar bekwaamheid in het debat hebben wonderen gedaan. De gebeurtenissen hebben het haar nochtans bij haar taak niet gemakkelijk gemaakt.
| Al die aanslagen en vergeldingsmaatregelen in de bezette gebieden en in Israël! Al die hindernissen op de weg naar de vrede! Bij elke gelegenheid vond Leila de gepaste woorden om te pleiten voor de zaak van het Palestijnse volk. Bij de dood van Arafat droeg zij in haar persoon de smart en de hoop van haar volk. |
|
In de zetel van de communistische partij van Frankrijk vond een afscheidsavond plaats. Er was zoveel volk aanwezig dat de organisatoren overrompeld waren.
|
Leila was gelukkig dat ik erbij was. Zoveel keren heb ik aan haar zijde gestaan! Zoals altijd spreekt deze activiste voor de vuist, heel vlot en overtuigend. |
Er is een uitdrukking die vaak terugkomt bij haar: "zijn lot smeden". Ook in haar laatste toespraak legt ze hierop de nadruk. Het is de boodschap die ze ons nalaat, de boodschap die ze zal blijven in praktijk brengen: "Elke man, elke vrouw moet zijn of haar lot smeden. Dat hoort ons toe. Ons lot is niet iets wat we ondergaan. We smeden het. Dat geldt ook voor het Palestijnse volk. Men houdt het lot van een volk niet tegen."
Feest in de kliniek
In het hart van een Parijse kliniek staat de grote Sint Lodewijkskerk. Als ik er zieken ga bezoeken gebeurt het dat ik er binnenloop. Ze is leeg, troosteloos, levenloos.
|
Maar plots gebeurt er iets: de relikwieën van de heilige Theresia van Lisieux komen er aan, en daarmee komt het leven weer naar boven. Het kerkgebouw komt opnieuw tot leven en krijgt terug kleur. Er is een massa volk voor de plechtigheid. Een volle kerk die zingt, bidt, stil wordt. |
Die haar vreugde uitdrukt. Kijk hoe mooi deze kerk wordt! Kinderen kijken met verrukking naar het reliekschrijn, omringd door kaarsen en bloemen. Er zijn ook zieken, verplegers en verpleegsters in hun witte bloes, gehandicapten. Hier komen ze bijeen om te bidden tot Thérèse van het Kind Jezus, die ooit gezegd heeft dat ze bereid was haar hemel te laten om op aarde goed te doen.
Ik kom naderbij om de heiligenbanieren te bewonderen die
aan de muren van de kerk hangen. Ze houden de mensen beroemde
woorden van Thérèse voor:
"Nee, ik sterf niet, ik ga het leven binnen."
"In het hart van mijn Moeder, de Kerk, zal ik de Liefde
zijn"
"Ik koester geen grote verlangens meer, tenzij dit: lief
te hebben, lief te hebben tot ik van liefde sterf."
| Met de kleine Thérèse gebeurt er altijd iets. Daar waar liefde is, kan men zeer ver gaan. |
|
