De eenzaamheid van stervenden
Tijdens een betoging komt een militant me zeggen dat Antoine in het hospitaal is opgenomen, ernstig ziek. Hij zou een bezoek van mij op prijs stellen. Ik zie niet wie Antoine is, maar ik noteer de gegevens.
In het immense hospitaal vind ik uiteindelijk zijn kamer. Zijn vrouw herkent me en is blij met mijn bezoek. Antoine herkent me ook en glimlacht naar me. Hij heeft een gele teint, zijn ogen zijn geel, zijn buik sterk opgeblazen.
Hij is erg verzwakt, kan niet meer praten, maar zijn ogen spreken. Hij zegt me er meer mee dan met woorden.
Ik leg mijn hand in de zijne en zeg hem: "Je hebt al op zoveel fronten strijd gevoerd, maar je zwaarste strijd staat nu nog voor de boeg". Ik begrijp immers dat Antoine niet lang meer te leven heeft. Ondertussen is zijn vrouw aan de telefoon en vertelt geruststellend nieuws over haar man. Zij heeft kritiek op de verpleegsters die zelden langskomen en die hun verzorgingstaak niet goed vervullen. Gelukkig is zij er om te protesteren!
|
Ik hou nog altijd de hand van Antoine vast, of liever, zijn hand houdt de mijne vast. Deze fysische aanwezigheid herinnert hem eraan dat hij nog altijd behoort tot de wereld van de levenden. Ik zal niet licht zijn glimlach vergeten, die ook een vaarwel was. |
In de gang komt de vrouw van Antoine bij mij: "Mijn man is veroordeeld. We vertellen het hem niet om hem niet te doen schrikken. Daarom zei ik ook in de telefoon, in zijn aanwezigheid, dat het goed ging met hem. Maar men kan voor hem niets meer doen ". - "Ik denk dat Antoine weet hoe ernstig hij er aan toe is en zich klaar maakt om te sterven. Wees maar niet bang. Hij heeft u nog nodig, hij heeft nog nood aan uw tederheid, om hem te vergezellen in deze laatste etappe".
Abbé Grégoire
|
Een tv-ploeg bereidt een documentaire voor over Abbé Grégoire, een grote figuur uit de Franse Revolutie van 1789 wiens lichaam nu in het Panthéon rust. In de Jardin du Luxembourg, onder een stralende zon, wil een acteur, die in een paarse soutane de rol van deze kerkelijke figuur interpreteert, te weten komen hoe het verleden een licht werpt op het heden. Grégoire verdedigde de mensenrechten en in het bijzonder die van verdrukte minderheden. |
Hij streed voor de volwaardige erkenning van de Joden als medeburgers en voor de bevrijding van de Zwarten uit hun slavernij. Hij wilde ook dat zijn Kerk niet zou voorbijgaan aan dat enorme gebeuren van de Revolutie van 1789.
We vertrekken voor een ontmoeting met de mensen-zonder-papieren die ons hartelijk verwelkomen in het Maison des Ensembles. We lopen langs de slaapzalen die ook als keuken dienst doen. Graag gaan ze in op de vraag om te vertellen over hun leven, hun strijd en hun eindeloos wachten op papieren.
| We eten ter plekke met hen. Ongetwijfeld zou Grégoire graag aan hun zijde gestaan hebben om hen te verdedigen! |
|
Het gebed van de monniken
Zoals elk jaar ga ik een tijd van stilte en gebed doorbrengen in de abdij van La Pierre-qui-Vire, in Bourgondië.
|
De abdij is moeilijk bereikbaar voor wie over geen auto beschikt. Maar na de trein en de bus wacht een monnik me op en neemt me met de wagen mee voor het laatste stuk van de reis. |
Ik ga eerst naar de keuken om er mijn vrienden te groeten. Ze zijn in de wolken! De nieuwe en jonge vader abt draalt niet en komt me groeten op mijn kamer. Het is een plezier met hem samen te zijn. Hij vraagt me het kapittel toe te spreken, voor te gaan in de eucharistie, te preken, op de koffie te komen met zijn raad. Ik ga met genoegen in op de vragen van deze 'broer'.
Ik neem graag deel aan het gebed van de monniken. Een biddende gemeenschap trekt me altijd aan. De monniken leven in afzondering zonder geïsoleerd te zijn. Hun afzondering is geen isolement. Geïsoleerd leven zou gevaarlijk zijn. Maar is de afzondering niet die innerlijke, mysterieuze plaats waar alleen God binnen kan om in ons te verblijven? Een afzondering die door God bewoond wordt, door God die op ons wacht en spreekt tot ons hart?
| Zowel bij dag als bij nacht voel ik me gesterkt als ik zie hoe die monniken God laten bidden in hen, in verbondenheid met al hun mensen-broeders. |
|
