De electronische Catechismus: Maart 1999
	Het huwelijkssacrament Archiv	Het eeuwig leven

		Het team dat aan deze catechismus werkt biedt u elke maand twee teksten aan. Suggesties om deze teksten te verbeteren worden met dank aanvaard. We zouden deze catechismus graag zien groeien als iets waaraan we samen bouwen. Voorstellen voor nieuwe onderwerpen zijn ook altijd welkom. HET HUWELIJKSSACRAMENT   Tot de grote, beslissende momenten in ons leven behoort heel zeker ook het engagement tot een leven-met-twee. In de sacramentele huwelijkssluiting krijgt deze stap voor christenen zijn volle betekenis. Als het waar is dat de levengevende aanwezigheid van God heel ons bestaan doordringt, tot in de kleinste details, dan is het ongetwijfeld goed dat wij op ons op bevoorrechte momenten daarvan bijzonder bewust worden. Hoe zou het kunnen dat God, die liefde is, helemaal geen belangstelling zou hebben voor het leven van elk van ons en voor de banden die ons met elkaar verenigen? Het engagement om met zijn tweeën door het leven te gaan is een van die sterke momenten van ons bestaan. Het huwelijk zelf is een menselijke instelling; de regels die in een bepaalde samenleving gelden hebben er hun stempel op gedrukt. Het is dus niet de Kerk die mensen in de echt verbindt. Maar ze neemt dat engagement om zo te zeggen op in een sacramentele liturgie. Door rond de echtelijke liefde een viering op te zetten verkondigt ze dat God in het hart staat van deze liefde, dat Hij er de bron van is, dat Hij de liefde wekt en haar oneindige dimensie aan het licht brengt. In het huwelijkssacrament ontmoet de liefhebbende, genadevolle aanwezigheid van God het liefdesengagement van twee mensen die hun bestaan aan elkaar willen verbinden om bij te dragen tot elkaars ontplooiing en om, daardoor gesterkt en verrijkt, samen bron te zijn van leven en liefde. Dat doen ze niet alleen door kinderen op de wereld te zetten, maar in alle aspecten van hun leven. Ze willen immers dat hun leven getekend zal zijn door het Goede Nieuws van Jezus: "Wat jullie doen voor de kleinsten van de mijnen, dat doen jullie voor mij." De huwelijksviering is een bijzondere plechtigheid. Het koppel spreekt er publiekelijk zijn engagement uit, omringd door een groep mensen die innig en biddend met hen verbonden zijn. Dit is echter alleen maar de eerste stap. Hiermee is het sacrament van het huwelijk niet afgelopen! Hun leven lang kan hun huwelijk meer en meer tot sacrament worden: voor zover hun liefde, gedragen door de adem van de Geest, in hun dagelijks leven steeds meer gestalte krijgt. Op die manier is het huwelijkssacrament, waarin een keuze van mensen verbonden wordt met de inspiratie van God, ingebed in de weg die een koppel gaat. Het gehuwde paar is immers geroepen om het vuur dat in hen leeft te laten doorwerken in hun gezin en in de samenleving - die nood heeft aan dit soort gist van solidariteit en liefde.
		Top

		HET EEUWIG LEVEN   De dood staat onontwijkbaar op het programma van elk mens. Wat kan de uitdrukking 'eeuwig leven' dan betekenen? Elk van ons heeft zijn geschiedenis: een begin, een einde, en daartussen speelt zich ons leven af, dat ons maakt tot wie we zijn. Hoe moet je je dan het 'eeuwig leven' voorstellen? Voor wie denkt dat er na de dood niets meer is, is het moeilijk om zich een aanvaardbare voorstelling te vormen van wat 'eeuwig leven' zou kunnen zijn. Alhoewel. Diep in elk mens leeft het verlangen om zijn grenzen te doorbreken, de lokroep naar méér en beter, de hunker naar volheid van leven. Al deze vormen van 'hongeren naar' zijn als een machtige motor die de mensheid naar steeds verdere ontplooiing vooruitstuwt. Het verschil tussen een atheïst "die niet in de hemel gelooft" en de gelovige "die er wel in gelooft" is dan niet zo bijzonder groot. Uiteindelijk heeft de gelovige even weinig zekerheid over zijn voortbestaan als de ongelovige over zijn niet-voortbestaan.   Voor het eeuwig leven zijn er geen bewijzen. Alle inspanningen om ons daarbij iets voor te stellen, ook op wetenschappelijke basis - via de begrippen tijd en ruimte, of vanuit de biologie -, kunnen niet baten. Het eeuwig leven is geen evidentie. Het begrip 'eeuwig leven' krijgt maar betekenis binnen het geloof in een God die ons niet in de steek laat. Het geloof van de christenen in het leven na de dood berust op de verrijzenis van Jezus. Na zijn dood heeft God hem niet in de steek gelaten - en bijgevolg zal hij ook ons niet in de steek laten. Dit eeuwig leven is niet iets wat wij verdienen, het wordt ons geschonken. En wordt het ons niet nù al geschonken? We brengen een dimensie van eeuwig leven binnen in ons begrensde leven: telkens als we de grenzen van ziekte en dood doen wijken; als we het menselijk leven behoeden en bevorderen; als we een bijdrage leveren tot de verbetering van de economische, sociale, politieke of ecologische leefsfeer van de mensen; telkens als we vechten tegen de miserie en het onrecht. We beleven eeuwigheidsmomenten telkens als we vol bewondering opkijken naar de schoonheid in de wereld, oneindig ontzag hebben voor de kennis en de ontdekkingen van mensen, of diep geraakt worden door de broosheid van de kleinsten onder ons. Het eeuwig leven is op die manier in ons mens-zijn ingeplant als een mosterdzaadje, als een heel klein zaadje, bestemd om te groeien en een boom te worden waarin de vogels kunnen schuilen. Hier, op aarde, begint dit zaadje zich te ontwikkelen, en dit proces van verder ontluiken gaat door na onze dood. We slaan op dat moment niet een heel andere richting in - ook al gaat het om een heel nieuw stadium in ons leven. Dit leven wordt dan niet vernietigd, maar getransformeerd. En dit geldt voor al wat is. Dus ook voor het lichaam, waardoor ons bestaan concreet wordt, en voor de verbondenheid die we met anderen beleven en zonder dewelke we niemand zijn. De verbondenheid die gegroeid is, de liefde die we hebben gegeven en ontvangen, dat maakt integraal deel uit van ons bestaan. Helemaal alleen zijn, dat is geen leven. Op ons eentje gelukkig zijn, dat gaat niet. We zullen dus sàmen eeuwig leven. Terecht spreken wij van 'eeuwig' leven: het is nu al begonnen, het is aanwezig in onze hoop en in onze beslissingen, in onze liefde en in onze strijd, en dient zich aan als een oneindige openheid van het verlangen, veel meer dan als een bevrediging die algehele voldoening schenkt. Geen sluimerend bestaan in een 'eeuwige rust', maar een leven in volheid, verbonden met het scheppend handelen van God. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zullen we zijn, zoals we dit nu al dromen, en "God zal elke traan wegvegen uit onze ogen". Soms breekt iets van 'eeuwigheid' door in ons leven, en krijgt ons leven daardoor nieuwe glans. Toch hebben we geen menselijke zekerheid over een dergelijk leven. We kunnen alleen vertrouwen hebben! In de evangelies verschijnt Jezus als iemand die meester is over het leven: "Ik ben het leven." - "Men neemt mijn leven niet van mij af, ik ben in staat om het te geven" - "Wie in de zoon gelooft, heeft eeuwig leven." Toch zien we dat ook hij, die ons bestaan ten einde toe gedeeld heeft - tot op het kruis - en die ook onze onzekerheid heeft gedeeld, zijn vertrouwen uitspreekt: "Vader, ik leg mijn adem, mijn leven neer in uw handen." Wij kunnen op onze beurt alleen maar de woorden van Petrus tot de onze maken: "Heer, naar wie zouden wij gaan? Gij alleen hebt woorden van eeuwig leven."
		Top

		Archiv : Catechismus februari 99, De Sacramenten, de Vasten Catechismus januari 99, Euthanasie, Staatsburgerschap Catechismus december 98, Kerstmis, Racisme Catechismus november 98 Catechismus oktober 98 Catechismus september 98 Catechismus augustus 98 Catechismus juli 98 Catechismus juni 98 Catechismus mei 98 Catechismus april 98 Catechismus maart 98 Catechismus februari 98 Catechismus januari 98
		Top