|
|
| De internationale campagne “Global Zero” voor de afschaffing van alle kernwapens tegen 2030, die vertrokken is vanuit de Verenigde Staten, is haar boodschap komen promoten in Parijs tijdens een driedaagse sessie. Het gaat om een prioriteit van president Obama. Zal Frankrijk zijn nucleaire politiek wijzigen? |
|
| |
|
 |
Vijftig jaar geleden, op 13 februari 1960, heeft Frankrijk zijn eerste kernbom tot ontploffing gebracht, in de Sahara. Vijftig jaar kernwapens. 50 jaar te veel! 50 jaar van torenhoge uitgaven om een indrukwekkend kernwapenarsenaal uit te bouwen. Vandaag, in volle economische crisis, geeft men nog 5 miljard uit voor kernwapens. |
|
|
| |
|
| Alles wat met de kernindustrie te maken heeft, zowel voor militaire als voor civiele doeleinden, werd altijd voorbehouden voor het staatshoofd. De Franse bevolking heeft men nooit geraadpleegd. Om Frankrijk het roer te doen omgooien zou men een referendum moeten houden. In een materie die zo beslissend is voor de toekomst van de mensheid, zou het toch wel eens tijd worden dat de burgers hun verantwoordelijkheid kunnen opnemen. |
|
| |
|
| Het dragen van een boerka heeft tot veel controverses geleid, zodat sommige politieke verantwoordelijken er zelfs aan gedacht hebben een wet op te stellen om die zaak te regelen. Wat denkt u daarvan? |
|
| |
|
| Naar mijn mening zou een wet niets oplossen. Ik sta alleen verwonderd dat sommige politieke verantwoordelijken zich zo sterk vastbijten in die kwestie van de boerka. |
|
|
|
| |
|
| Als ik in Parijs de straat opga, bots ik regelmatig op mensen die op straat slapen, maar ik heb slechts één keer een vrouw ontmoet met een boerka. Ik zou liever hebben dat zij die ons besturen zich niet vergissen wat dat betreft. Zij die verplicht zijn buiten te slapen omdat ze geen woonst hebben, zijn talrijk. Zijn ze dan vergeten dat huisvesting een fundamenteel recht is? Is dit niet belangrijker dan de kwestie van de boerka? |
|
| |
|
| Eenendertig jaar geleden kwam in Iran de dictatuur van de Sjah ten val onder de dreiging van een volksopstand. Kan men op dit ogenblik spreken van een tweede opstand? |
|
| |
|
 |
Al acht maanden komen de Iraniërs op straat om het vertrek te eisen van een repressief en verdorven regime. Waar de opstand broedde – iets wat al jaren aan het smeulen was – is het vuur nu opgelaaid en het heeft zich over het hele land verspreid. |
|
|
| |
|
| De beroving van hun individuele en sociale vrijheden, het uitmoorden van de opposanten, de discriminatie van de vrouw, de publieke ophangingen, de verkrachtingen in de gevangenissen, de stijgende armoede in het land… de bevolking is het spuugzat. De opstand is op gang gekomen. Niets zal die tegenhouden. De massa raakt steeds beter georganiseerd en het regime is op sterven na dood. Als je die volksbeweging ziet valt het moeilijk te begrijpen dat de internationale gemeenschap doorgaat met haar politiek van inschikkelijkheid tegenover het regime van de moellahs. Men zou vanuit die kant toch steun aan de bevolking verwachten. |
|
| |
|
