carnet de route
 
Mars voor Gaza  
Racistische rel in Rosarno  
Een verrassing  
Een moedige vrouw  
   
   
Mars voor Gaza  
   
Een onvergetelijk avontuur! Met 1.360 leden van nationale teams, afkomstig ui 42 landen, worden we de weg versperd in Cairo. De Egyptische regering verbiedt het vertrek naar Gaza. Een kans om iets anders te proberen en een nieuwe situatie te creëren vanuit de Egyptische hoofdstad. We zullen acties voeren om aan deze immense stad (Cairo telt 18 miljoen inwoners) blijk te geven van onze solidariteit met het Palestijnse volk.  
   
In Gaza hebben de organisatoren van de “Gaza freedom March” het onmiddellijk begrepen: “De spectaculaire acties die jullie op dit ogenblik in Cairo voeren en die sterk in de media komen zijn beduidend veel efficiënter voor ons dan het geplande bezoek aan de Gazastrook.” In Cairo zullen we, beter dan waar ook, pogen mensen bewust te maken.  
   
manifestation à Caire
 
   
Toch hadden we, toen we in de hoofdstad aankwamen, slechts één idee in ons hoofd: zo vlug mogelijk naar Gaza gaan. Zo komt het dat op zondag 27 december – dag op dag één jaar na de Israëlische aanval op Gaza – 300 Franse deelnemers zoals afgesproken om 19 uur bijeenkomen aan de Franse ambassade. Met onze rugzak staan we te wachten op de bussen die ons naar Gaza moeten brengen. Om 22 uur vernemen we dat de bussen niet zullen komen.  
   
blocage avant l'ambassade de France
 
   
De ontgoocheling staat op de gezichten te lezen. Er moet iets gebeuren, ter plekke. We besluiten het verkeer te blokkeren op dit centrale verkeersknooppunt. Deze actie zal veel weerklank vinden bij de bevolking.  
   
Met onze rugzakken en tenten bezetten we de grote verkeersader. Het verkeer valt stil. De slogans gaan als vuurpijlen in de lucht: “Palestina zal leven”, “Vrijheid voor Gaza”, “Neen aan de blokkade”. Met grote krachtinspanning worden Palestijnse vlaggen hooggehouden. We zingen zegezeker. De politie komt er aan in groten getale, maar chargeert niet. De chefs plegen overleg. We stemmen ermee in ons terug te trekken op het voetpad voor de ambassade. De plaats waar we de hele week zullen blijven.  
   
surveillance par la police à Caire
 
   
Onder bewaking, dag en nacht, van jonge agenten van de oproerpolitie, maken we een miniblokkade mee, overgeleverd aan het lawaai van het verkeer, met erbarmelijke sanitaire voorzieningen: geen kans om zich te wassen – terwijl de vervuiling er maximaal is -, anderhalf uur wachten om toegang te krijgen tot één enkel toilet… Geconfronteerd met onze vastbeslotenheid om op het voetpad te blijven, heft de ambassadeur de hindernissen op.  
   
De buitenlandse delegaties die in het hotel verblijven komen ons bezoeken. Sommige personaliteiten willen ons graag ontmoeten, zoals Hedy Eptein, 85 jaar, een overlevende uit de Nazi-genocide, die ons komt feliciteren, of die vrouwelijke rabbijn uit New-York, die blij is met ons te kunnen overleggen. In de interviews die men me vraagt citeer ik het “Palestijns Kairosdocument”, een merkwaardig document dat is opgesteld door Palestijnse christenen, waaronder Michel Sabbah, en dat oproept tot een economische en sociale boycot tegen Israël: “We zien in een boycot en het terugtrekken van investeringen een geweldloos middel om te komen tot gerechtigheid, vrede en veiligheid voor allen.”  
   
solidarité pour Palestine
 
   
Elke dag zullen we actie voeren, zijn bescheiden boodschappen die gericht zijn tot de Egyptische bevolking.  
   
“Palestina zal leven” “Vrijheid voor Gaza” “Neen aan de blokkade”  
   
liberté pour Gaza
 
   
Jacques Gaillot  
   
haute en page  
   
Racistische rel in Rosarno  
   
Tien jaar geleden brak in El Ejido, in Andalusië, een racistische rel uit. Met een verbazingwekkende brutaliteit werd toen jacht gemaakt op Marokkaanse en Afrikaanse immigranten: een zestigtal gewonden. Spanje verkeerde in shock. Ik maakte deel uit van een delegatie die naar El Ejido gestuurd werd en zal me nog lang de wanhopige gezichten van die immigranten herinneren.  
   
immigrés à Rosarno Nu wordt in Rosarno, een kleine stad in Calabrië, in het Zuiden van Italië, jacht gemaakt op geïmmigreerde arbeiders die bij de boeren werken. Het geweld van de agressie geeft weer hoe deze arbeiders, die met de oogst van de mandarijnen zorgen voor de welvaart van de streek, steeds minder als mensen worden beschouwd.
 
   
Ze zijn naar believen inzetbaar, krijgen daarvoor slechts 20 euro per dag, en moeten tevreden zijn met verblijfplaatsen zonder lopend water, zonder elektriciteit en zonder toiletten.  
   
Racisme is iets heel banaals geworden in Italië. De anti-immigrantenpartij van de Lega Nord neemt die taak op zich. De autoriteiten veroordelen geen racistische daden. Ze beperken zich tot hun repressiepolitiek.  
   
Net als in El Ejido was het een meedogenloze jacht. De inwoners van Rosarno hebben barricades opgericht, terreur gezaaid, en met stokken en ijzeren staven tientallen mensen verwond. Deze immigranten hebben moeten vluchten om hun vel te redden.  
   
In de verschillende landen van Europa vinden protestbijeenkomsten plaats voor de Italiaanse ambassades. Dat gebeurde ook in Parijs. Maar het was onmogelijk om tot bij de ambassade te raken, want de politie sloot de toegang via de naburige straten af. We hebben ons wat verder moeten verzamelen. Alweer een gelegenheid om eraan te herinneren dat immigranten mensen zijn die recht hebben op respect van onzentwege. Als we hen afstoten, verminken we onszelf.  
   
Immigranten zijn mensen die respect verdienen.
être humain
 
   
haute en page  
Een verrassing  
   
Op het voetpad voor de Franse ambassade sliep ik onder het tentzeil van Mourad, die zo goed was me bij hem op te nemen. Mijn bril nam genoegen met de plaats waar ik hem neerlegde, dit wil zeggen op een bedenkelijke plaats die ik me niet meer herinnerde toen ik wakker werd. Een van mijn brilglazen was beschadigd. Terug in Parijs trok ik naar de oogarts, een charmante vrouw, in een poging om wat klaarder te zien. Ze weet hoe ze iemand moet onthalen en bood me een kop koffie aan die ik heerlijk vond.  
   
Een nieuw glas inzetten vraagt wat tijd. Een gelegenheid om van gedachten te wisselen. Uiteraard vertel ik over mijn reis: “Ik ben net terug uit Cairo, waar we met driehonderd Fransen onze solidariteit hebben betuigd met de Palestijnen van Gaza, die lijden onder de Israëlische blokkade.”  
   
freedom for Palestine “Israël laat hen nooit helemaal vallen”, zegt ze me terwijl ze glimlacht, “maar geeft hun altijd iets.” Verrast door dit vlugge antwoord waarmee het probleem geregeld leek, ga ik verder: “Op 27 december waren we in Cairo. Het was de verjaardag van de Israëlische agressie.”
 
   
“Israël verwittigt altijd als het tussenkomt” diende ze me van antwoord. Deze keer was ik de adem afgesneden. Plots werd ik me ervan bewust dat deze vrouw een joodse was. Ze bracht antwoorden aan die men regelmatig hoort in haar omgeving.  
   
Mijn bril was klaar. Ze zette hem op mijn neus.  
   
“Nu wordt alles klaar voor mij. Dank je wel.”  
   
haute en page  
   
Een moedige vrouw  
   
Alycjia Tysiac Alycjia Tysiac behoort tot de Poolse arbeidersklasse. Ze heeft bij het Europees Hof voor de Mensenrechten een proces gewonnen tegen Polen, waar ze geen toestemming kreeg tot een abortus om ernstige gezondheidsredenen, terwijl de Poolse wet deze uitzondering voorziet. Een primeur!
 
   
De hele Poolse politieke klasse vindt het feit dat ze haar land voor het Europees Gerechtshof gedaagd heeft schandalig en onvoorstelbaar. De katholieke Kerk wist haar gedrag niet te waarderen. Een echte lastercampagne werd tegen haar opgezet.  
   
Alycjia, die haar gezichtsvermogen praktisch helemaal kwijt is, heeft drie kinderen, waaronder Julie, die nu negen jaar is, en een echtgenoot die de meeste tijd werkloos is.  
   
Nu vraagt Alycjia het doopsel voor haar dochter Julie, die de enige is in haar klas die niet gedoopt is. Julie lijdt, ze voelt zich uitgesloten door haar kameraadjes. Maar het doopsel wordt geweigerd.  
   
Bretoenen die Alycjia gesteund hebben in haar strijd, beloven haar dat Julie in Bretagne zou kunnen gedoopt worden. Ze komen me opzoeken in Parijs. Waarom zou ik weigeren dit doopsel toe te dienen?