 |
|
| • Reis naar Cuba |
|
| • Het effect van mensen die bidden |
|
| • De doden van de gevangenis |
|
| • De kracht van het zaad |
|
| |
|
| |
|
| Reis naar Cuba |
|
| |
|
| De Boeing 747 is volzet tijdens de vlucht van Parijs naar Havanna. De lange reis biedt de mogelijkheid met elkaar kennis te maken, gesprekken aan te gaan, zich te laten fotograferen. Naast mij zit een erg verliefd jong Vietnamees koppel. Ze zijn pas gehuwd en tonen me hun prachtig huwelijksalbum. Charmante hostesses komen zich ervan verzekeren dat het me aan niets ontbreekt. |
|
| |
|
| In Havanna neem ik het vliegtuig voor Holguin, provinciehoofdstad, op meer dan 800 km van Havanna. De streek heeft erg te lijden gehad van de cycloon verleden jaar. |
|
| |
|
| In Holguin vindt het internationaal colloquium plaats over de vijf Cubanen die al meer dan 11 jaar ten onrechte gevangen worden gehouden in de Verenigde Staten. De Vijf van Miami, zoals ze genoemd worden, waren belast met de opdracht te infiltreren in extreemrechtse paramilitaire groepen die in Florida hun basis hadden, met de bedoeling hen te beletten misdadige acties op te zetten tegen Cuba. Er zijn meer dan 3.000 doden gevallen en evenveel mensen zijn voorgoed gehandicapt. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| Omdat de vijf Cubanen streden tegen het terrorisme, heeft men ze gevangengezet, terwijl men in Miami Luis Posada Carrilès vrij liet rondlopen: de misdadiger die in 1976 een Cubaans vliegtuig heeft laten ontploffen, met 73 doden als gevolg! Voor de VS is Cuba een vijandige staat. Het proces tegen de vijf is een politiek proces tegen Cuba. |
|
| |
|
| Op dit colloquium vertegenwoordigen 184 afgevaardigden 42 landen. Ze zijn naar hier gekomen om de inspanningen van de internationale gemeenschap voor de vrijlating van de vijf Cubanen te steunen en kracht bij te zetten. De Amerikaanse delegatie trekt de aandacht. Het is vooral in de Verenigde Staten dat de strijd gevoerd moet worden. Het is in dat land dat men de media moet op de hoogte brengen en de publieke opinie beïnvloeden. Nu alle rechtsmiddelen uitgeput werden kan men alleen nog hopen op de Amerikaanse publieke opinie en het beroep op president Obama. |
|
| |
|
| Er zijn ook gezinnen van de gevangenen aanwezig, ze zorgen voor de menselijke en de emotionele kant in onze debatten. Ik word gevraagd het woord te nemen. Dit colloquium maakt het mogelijk vriendschapsbanden te smeden. Een groot netwerk komt tot stand. De gedachtewisselingen zullen voortgezet worden op het internet. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| De bisschop van Holguin komt me bezoeken in het hotel: een hartelijk en open man. Als ik blijk geef van mijn verlangen om me voor de zondagsmis bij de christenen aan te sluiten, nodigt hij me uit om te komen celebreren in de kathedraal, waar ik het woord neem. Een gelegenheid om Kleine Broeders van Charles de Foucauld te ontmoeten, die al 44 jaar in Cuba zijn. Een van hen heeft als mecanicien gewerkt, de andere als schrijnwerker. Ze zijn op pensioen en blijven wonen tussen de mensen, in een arme wijk. |
|
| |
|
| Het bezoek aan de dorpen rond Holguin verheugt me. Hartelijke mensen, elegante vrouwen, jongeren met talent voor muziek en zang, kinderen in feestkledij. Iedereen verwacht ons onder een stralende zon. Een waardige bevolking, moedig, het strijden gewoon. Ik heb waardering voor de verantwoordelijke burgers die ik ontmoet, mensen die niet bang zijn in het publiek het woord te nemen. Hier zoals overal elders stel ik de weldoende invloed vast van een politiek die voorrang geeft aan opvoeding en gezondheid. |
|
| |
|
|
|
| |
|
Daarna is het tijd voor een feestmaaltijd, die we delen in de schaduw van een ontzaglijk grote boom, met een enorme stam, drie eeuwen oud.
Ik hou van het Cubaanse volk en ik hoop hen binnenkort terug te zien, wanneer de Vijf van Miami naar Cuba zullen terugkeren. Dat zal een groot feest zijn! |
|
| |
|
 |
|
| |
|
| Het effect van mensen die bidden |
|
| |
|
 |
Ik kom voorbij de grote moskee van Parijs, op een weekdag, in de late namiddag. Het begint te duisteren. Ik zie jonge mannen haastig aankomen. Het is het uur voor het gebed. Ze komen ongetwijfeld van hun werk? Ze verliezen geen tijd bij het uittrekken van hun schoenen en sluiten zich aan bij de groep mannen die rond de imam rechtop staan te bidden. |
|
|
| |
|
| Ik blijf op de drempel staan en kijk toe. Anderen komen ook vlug toe, trekken even behendig hun schoenen uit en gaan op in de zwerm die alsmaar groter wordt. Er zijn ook enkele vrouwen, maar die verdwijnen snel achter een gordijn. |
|
| |
|
| In mij komen beelden naar boven van 50 jaar geleden. Ik was in Algerije, en voor de eerste keer bevond me in de tegenwoordigheid van moslims die baden. Het was een schok. Mensen uit een andere religie schonken me het gevoel voor het absolute van God. Charles de Foucauld, een jonge ontdekkingsreiziger in Marokko, heeft deze schok ervaren toen hij moslims zag bidden. |
|
| |
|
| Van op de drempel van de moskee kijk ik met bewondering naar deze mannen in gebed. Ik bid in gemeenschap met hen. Ik ben hun broer. Een biddend mens tussen andere biddende mensen. |
|
|
|
| |
|
| God roept alle mensen tot gebed. God spreekt tot mij doorheen de islam. |
|
| |
|
|
|
| De doden van de gevangenis |
|
| |
|
 |
Op het beroemde Plein van de Mensenrechten in Parijs zijn de namen te horen van hen die in het voorbije jaar in de gevangenis gestorven zijn. Langzaam en plechtig worden hun namen voorgelezen, alsook de dag waarop ze gestorven zijn. De lange litanie maakt indruk op mij door de herhaling, voortdurend komt deze uitdrukking terug: “zelfdoding door ophanging”. |
|
|
| |
|
| Het is mijn beurt om 25 namen voor te lezen. |
|
| |
|
10 maart 2009: Serge, 45 jaar, zelfdoding door ophanging
11 maart 2009: Jean, 50 jaar, gestorven door zelfdoding
11 maart 2009: Hervé, zelfdoding door ophanging
14 maart 2009: Michel, zelfdoding door ophanging
14 maart 2009: Adrien, 17 jaar, zelfdoding door ophanging… |
|
| |
|
| Op het Plein van de Mensenrechten luistert de menigte naar het stil en ingetogen reciteren van die namen. Hen in herinnering brengen is een manier om deze mensen, van wie we de gezichten niet kennen, niet te vergeten. Het is ook hun waardigheid erkennen. Deze mensen zijn eenzaam gestorven, in verlatenheid en pijn. Hun dood daagt ons uit. Het is onaanvaardbaar dat in de gevangenissen zoveel zelfmoorden plaatsvinden. |
|
| |
|
| Frankrijk heeft de doodstraf afgeschaft, maar is er niet in geslaagd de dood uit de gevangenis te weren. De gevangenis houdt de samenleving een spiegel voor. Ze laat ons duidelijk zien hoe in de samenleving de sociale band teloor is gegaan, en vooral hoe weinig waarde vandaag gehecht wordt aan een mens. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| De kracht van het zaad |
|
| |
|
| Achtereenvolgens kom ik aan het woord in een Bretoense abdij, in een andere abdij in Liechtenstein, en daarna in Duitsland bij de missionarissen Combonianen. Telkens een talrijk publiek: vrouwen en mannen die zoekende zijn, mensen met ervaring, en op de toekomst gericht. Ze zijn getuigen van een bevrijd en bevrijdend Evangelie. |
|
| |
|
| Bij hen vind je niet de bekoring om een verleden dat toch uiteen aan het vallen is te herstellen, en evenmin om zich nog in te laten met een Kerk die veel teveel bezig is met zichzelf. Ze hebben begrepen dat de mens van vandaag zich op de eerste plaats zorgen maakt om zichzelf en zijn toekomst. Ze zijn ervan overtuigd dat onze samenleving zich in een secularisatieproces bevindt. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| Met de crisis die we meemaken vinden christenen, net als andere burgers, de kloof van de sociale ongelijkheid onaanvaardbaar. Ze vragen zich af welke bijdrage ze kunnen leveren in de strijd tegen het enorme sociale onrecht in de samenleving. |
|
| |
|
 |
Enkelen hebben het over “de kracht van de kleinen” van het Evangelie. Schuilt er geen geheime kracht bij de allerzwaksten in de samenleving? Ze nodigen ons uit om te geloven in de revolutionaire kracht van het zaad. |
|
|
| |
|
