 |
|
| • Galicië, een mooie streek! |
|
| • Iedereen in de weer voor Khedder |
|
| • Bevrijding van 36 gijzelaars |
|
| • Het heengaan van een vriend |
|
| |
|
| |
|
| Galicië, een mooie streek! |
|
| |
|
| Deze streek, vrij bosrijk, in het Noordoosten van Spanje, aan de rand van de Atlantische oceaan, heeft een rijke geschiedenis en voorziet in het levensonderhoud van een innemende bevolking. La Coruna, een grote havenstad aan de oceaan, met haar befaamde vuurtoren, is een boeiende ontdekking voor mij. Na de conferentie, die vertaald werd in het Galicisch, leidden mijn vrienden me naar een restaurant waarvan alleen Galicië het geheim kent. Wat een gezellige atmosfeer, welk een levensvreugde op die vrijdagavond! De wijn en het bier ontbreken niet. |
|
| |
|
| Het cisterciënzerklooster verleent gastvrijheid aan het Partenia-gezelschap. De monniken, zeer hartelijk, nodigen me uit om te spreken op hun kapittel, en om voor te gaan in de zondagse eucharistieviering. |
|
| |
|
 |
Ik verheug me op het weerzien van Santiago, de magie van die plaats bekoort me. Kan men die majestueuze kathedraal binnenkomen zonder zich bewust te worden van zijn waardigheid als mens? In ons is er iets dat groter is dan onszelf. |
|
|
| |
|
| Ik ken geen pelgrimsoord dat zo open staat voor alle geloofsovertuigingen en zoveel respect heeft voor de pelgrims zoals ze zijn. Ik heb jonge pelgrims ontmoet, met rugzak en wandelstok, die hun vreugde lieten blijken wanneer ze, na een lange weg, elkaar in Santiago terugvonden. |
|
| |
|
| In de buurt van de kathedraal wordt de groep Partenia aan tafel verwacht in een restaurant dat het voedsel en de wijnen van de streek alle eer aandoet. |
|
|
|
| |
|
| De vertalers van de website van Partenia hebben zoveel gewerkt, dat ze zich – elkaar nabij en solidair met elkaar, en daardoor tot nieuwe dingen in staat – ook verantwoordelijk voelen voor de toekomst. Waarvoor dank! |
|
| |
|
 |
|
| |
|
| Iedereen in de weer voor Khedder |
|
| |
|
| Khedder is een Tunesiër. Hij woont in een charmant dorp in de Ardèche met zijn levensgezellin, een Française, die in verwachting is. Zijn werk maakt dat alle inwoners van het dorp en de omstreken hem kennen. Khedder maakt excellente pizza’s in het restaurant dat hem tewerkstelt. |
|
| |
|
| Maar op een dag komen gendarmen hem oppakken in het restaurant om hem naar het detentiecentrum in Lyon te brengen, in afwachting van zijn uitwijzing naar Tunesië. |
|
| |
|
| Direct is iedereen in de weer voor Khedder. De bevolking neemt het niet. Een steuncomité wordt opgericht. Burgers nemen allerlei initiatieven. Het restaurant sluit uit solidariteit met Khedder. De prefectuur wordt bestookt: allerlei stappen worden gezet, er zijn petities, vergaderingen. Op het dorpsplein wordt een grote witte tent neergezet waar alle informatie en ontmoetingen bijeenkomen. |
|
| |
|
| Het steuncomité nodigt me op een zondag uit voor een grote protestbetoging. Maar op de vooravond ervan besluit de prefect Khedder vrij te laten, na 29 dagen gevangenschap. Een verrassing. De protestbetoging zal wijken voor een feest. |
|
| |
|
 |
Als ik in het dorp aankom ontmoet ik Khedder, zielsgelukkig de zijnen terug te zien. |
|
|
| |
|
| Hij is weer aan de slag gegaan en maakt in het restaurant pizza’s voor het steuncomité. ’s Namiddags zijn er 400 mensen bijeen in het theater van de gemeente. Khedder, boordevol emoties, raakt de harten met zijn dankwoorden. |
|
| |
|
| Is hij nu vrij, toch blijft hij een arbeider zonder papieren die niet geregulariseerd is. Men kan hem elk ogenblik aanhouden. De strijd moet doorgaan. |
|
| |
|
| Uiteindelijk zal de prefectuur ermee instemmen Khedder te regulariseren, maar verbiedt hem te werken. Dat kan niet. Men veroordeelt hem tot illegaal werk. In Frankrijk worden duizenden arbeiders zonder papieren veroordeeld tot illegaal werk. De sociale bijdragen en de belastingen die ze betalen zijn voor hen zuiver verlies. Dat brengt de Franse staat jaarlijks een bedrag op van rond de 2 miljard euro. |
|
|
|
| |
|
| De acties gaan door. Eens komt de dag waarop Khedder een burger zal zijn zoals iedereen, gelukkig in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, met zijn vrouw en zijn kind. Dan zal er opnieuw feest zijn in het dorp. |
|
| |
|
|
|
| Bevrijding van 36 gijzelaars |
|
| |
|
| 36 Iraanse gijzelaars uit de Iraakse stad Achraf werden met veel brutaliteit aangehouden door de Iraakse politiemacht en in Bagdad in de gevangenis geworpen. Deze ongewapende verzetslui leefden van hun arbeid in de schoot van hun gezinnen en genoten van de bescherming van de 4e Conventie van Genève. |
|
| |
|
| Men vreesde het ergste voor hen: mishandeling, foltering en vooral de uitwijzing naar Iran, waar ze de dood riskeren. Ze begonnen onmiddellijk met een hongerstaking. |
|
| |
|
| In Parijs sluit ik me twee keer na mekaar aan bij de Iraniërs die geregeld manifesteren bij de ambassade van Irak. Ik schrijf naar de minister van buitenlandse zaken, die me onmiddellijk antwoordt. |
|
| |
|
 |
Van alle kanten wordt internationale druk uitgeoefend. Uiteindelijk besluit de procureur van Bagdad de 36 gijzelaars, die aan de 72e dag toe waren van hun hongerstaking, vrij te laten en terug te sturen naar Achraf. |
|
|
| |
|
| Het is een onverhoopte overwinning. Geen enkele aanklacht tegen hen wordt weerhouden. En, wat nog meer is: ze keren allen terug naar waar ze werden opgepakt, naar Achraf. |
|
| |
|
| In Auvers-sur-Oise, dichtbij Parijs, waar de organisatie van het Iraans verzet gehuisvest is, is er direct vreugde en feest. Van overal komen mensen toe, beginnend met de vaste bewoners van Auvers-sur-Oise. |
|
| |
|
| Maryam Radjavi, verkozen presidente van het Iraanse verzet, neemt het woord in het Perzisch. Ze krijgt veel applaus. Dag en nacht heeft ze de evolutie van de situatie in Achraf op de voet gevolgd. |
|
| |
|
| Ik neem op mijn beurt het woord: “Wat heeft ervoor gezorgd dat die 36 gijzelaars zoveel doorzettingsvermogen hadden tijdens hun beproeving? Ongetwijfeld de rechtvaardige zaak waarvoor ze strijden, te weten dat het Iraanse volk opnieuw vrijheid en democratie mag kennen, maar ook en vooral zijn geloof in God mag terugvinden.” |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
|
| Het heengaan van een vriend |
|
| |
|
| Op het befaamde Parijse kerkhof Père Lachaise staat de menige opeengepakt onder de koepel van het crematorium. Hij die ons bijeenbrengt rond zijn kist is een linkse militant, geëngageerd vakbondsmens, overtuigd atheïst en openlijk homoseksueel. Hoe zou men zijn krasse taal, zijn politieke scheldpartijen en zijn vlammende verontwaardiging kunnen vergeten? |
|
| |
|
 |
Hij is enkele weken voor zijn pensioen gestorven. Ik wist niet dat hij zoveel achting genoot bij deze menigte, waarvan de Kerken me zo ver verwijderd leken. |
|
|
| |
|
| Ik werd uitgenodigd om het woord te nemen. Vooraan gekomen keerde ik me naar de kist: “Guy, onze vriend, onze broer, jij, mens met het grote hart, je hebt ons eens te meer verrast door heen te gaan zonder ons te verwittigen, zonder iets te zeggen…” |
|
| |
|
| Ik herinnerde aan wat hij eens gezegd had tijdens een maaltijd in de vereniging van de daklozen, en wat iedereen nog wel wist: “Je noemde me dan wel de bisschop van je voorkeur, maar provoceerde me toch graag met je antiklerikale geest. Je nam het woord en zei dat het iedereen het kon horen: ‘Ik ga je eens zeggen waarom ongelovigen boven gelovigen staan. Gelovigen zetten zich in voor de anderen met het oog op een beloning in de hemel. Wij, ongelovigen, die niet in de hemel geloven, verwachten geen beloning. Wij zetten ons in voor de anderen, en daarmee basta. De anderen – dat volstaat voor ons.” Guy was zichtbaar gelukkig met zijn vondst. En ik had bewondering voor dat slotwoord van hem. Dat was de handtekening onder zijn leven. |
|
| |
|
| “Guy, onze vriend, onze broer, jij, mens met het grote hart, bedankt om de opgewekte medestander die je was bij onze ontmoetingen en in onze strijd. Bedankt om de keuze die je maakte voor hen die door de samenleving in de steek worden gelaten. À Dieu.” |
|
|
|
| |
|
