 |
|
| • De bloedbaden in Gaza |
|
| • Het verzet in Mali |
|
| • Een sprankel hoop in Gabon |
|
| • De Iraanse verzetsbeweging wacht op haar recht |
|
| |
|
| |
|
| De bloedbaden in Gaza |
|
| |
|
| Men zal nog lang spreken over de “bloedbaden van Gaza” om te herinneren aan de onmenselijkheid waarvan het Palestijnse volk het slachtoffer is geweest. Welk een immense menselijke puinhoop! Reeds meer dan duizend doden! Een bevolking die niet meer weet hoe haar doden te begraven en haar gewonden te verzorgen. |
|
| |
|
 |
In Parijs is de steunbetuiging aan het Palestijns verzet, net als in 50 andere Franse steden, indrukwekkend. In het ijskoude weer stap ik op met Afrikanen en Maghrebijnen van de vereniging “Droits devant!” |
|
|
| |
|
| De slogans tonen de woede van de menigte: “We zijn allen Palestijnen” – “Stop het bloedbad in Gaza” – “Israël moordenaar”. De spandoeken trekken de aandacht: “We zijn met ons hart in Gaza” – “Met onze ziel en ons bloed zullen we je bevrijden, Palestina” – “Obama, waarom dat stilzwijgen? Je zwijgen is schuldig”… |
|
| |
|
| Salim, een jonge Palestijn uit Gaza die in Duitsland studeert, ontmoet me in Parijs. Ik had hem gezien in Gaza, bij zijn familie. Hij is op weg naar Normandië, naar een priester die in Gaza gewoond heeft. |
|
| |
|
| Terug in Duitsland belt Salim me op: “Mijn broer Nassim, 25 jaar oud, werd met drie andere vrienden gedood. Ze vernietigen alles, zelfs de hoop.” Zijn pijn is immens. De bevolking van Gaza is gegijzeld. Een volk vernederen, verstikken, verdrukken, leidt nooit tot een overwinning. De staat Israël verliest er zijn ziel. |
|
|
|
| |
|
| Zowat overal komen Arabische bevolkingen de straat op om hun solidariteit te betuigen met hun broers in Gaza, maar de leiders houden zich op de achtergrond. De Europese Unie geeft blijk van een slappe en omzichtige aanpak, en stelt haar belangen veilig. Wat de beslissingen van de Veiligheidsraad van de UNO betreft: al zoveel jaren past Israël ze niet meer toe! |
|
| |
|
| Ik vrees, helaas, dat wat zich in Gaza afspeelt, tot antisemitische acties kan leiden in Frankrijk. Het is hoog tijd dat men ophoudt met oorlogvoeren om de conflicten op te lossen. Om de vrede een kans te geven. De toekomst hangt van ons af. |
|
| |
|
 |
|
| |
|
| Het verzet in Mali |
|
| |
|
| In Bamako probeert de Franse regering voor de 4e keer om van Mali een akkoord over de immigratie af te dwingen. Tot hiertoe heeft de president van Mali geweigerd te buigen. Zal hij nog lang standhouden? |
|
| |
|
| 8 Afrikaanse landen, waaronder Senegal, Gabon, Niger en Tunesië, hebben al ondertekend. Parijs wil het terugsturen naar de grenzen van Mali vergemakkelijken. Maar daarvoor moet op het pasje de handtekening komen van de consuls van Mali in Frankrijk. Welnu, deze hebben de moed gehad om in twee gevallen op drie die handtekening te weigeren. Hoewel ze onder druk worden gezet, blokkeren ze het terugsturen naar de grens. |
|
| |
|
 |
Wanneer Malinese arbeiders zonder papieren die lid zijn van de vereniging bedreigd worden met uitwijzing naar hun land, bepleiten wij hun zaak op het consulaat. Heel vaak met succes.
Deze arbeiders zonder papieren spelen echt een hoofdrol in de ontwikkeling van Mali. De sommen die door hun toedoen worden opgestuurd maken het mogelijk om dispensaria te bouwen, putten, scholen… Het manna bedraagt 183 miljoen euro: de som die elk jaar door de aanzienlijke Malinese gemeenschap in Frankrijk overgeschreven wordt. |
|
|
| |
|
| Als de consuls de pasjes zouden tekenen, zouden duizenden gezinnen in Mali gestraft worden. Als de Malinese regering het door Frankrijk voorgestelde akkoord zou ondertekenen, zou ze zich medeplichtig maken aan de uitbuiting door de Franse staat van deze arbeiders zonder papieren, die immers hun pensioenbijdragen betalen. De Franse staat zou het geld van deze bijdragen incasseren, maar niemand van de mensen zonder papieren zou ervan genieten na de uitwijzing. |
|
| |
|
| In Bamaka wijst de vereniging van de uitgewezenen, waarmee we in contact staan, dit akkoord van de hand. Het verzet houdt stand. Mali heeft niet willen tekenen. |
|
| |
|
|
|
| Een sprankel hoop in Gabon |
|
| |
|
| Drie leiders van Gabonese niet-gouvernementele organisaties, een journalist en een rijkswachter, zijn in Libreville in de gevangenis terechtgekomen nadat ze op een moedige wijze de corruptie van het regime van president Omar Bongo hadden aangeklaagd. |
|
| |
|
| Hun gevangenneming is het gevolg van hun engagement tegen de corruptie van de Gabonese overheid. In een open brief aan president Omar Bongo hadden ze verklaard: “Wij aanvaarden niet langer te moeten leven met leugens en angst.” Er is moed nodig om zo vrijmoedig te spreken! Dit zijn mensen die vrij zijn van angst. Begrijpelijk dat ze door de Gabonese autoriteiten als gevaarlijk worden beschouwd. |
|
|
|
| |
|
| In Parijs ontmoet ik militanten uit organisaties die solidair zijn met deze gevangenen, die de houding van het regime van Omar Bongo aanklagen en het medeplichtige zwijgen van ons land weigeren. |
|
| |
|
 |
Het is onaanvaardbaar dat Frankrijk corrupte Afrikaanse dictaturen blijft steunen, en daarmee de economische belangen van enkele grote Franse bedrijven. |
|
|
| |
|
| Direct komt de bevolking van Gabon en van de diaspora in beweging, de civiele maatschappij, religieuze instituten, ngo’s… Er is zware internationale druk. En door een beslissing van de rechtbank van Libreville worden de gevangenen in voorlopige vrijheid geplaatst. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| De Iraanse verzetsbeweging wacht op haar recht |
|
| |
|
| Voor de derde keer heeft het Europees Gerechtshof in Luxemburg de beslissing van de Europese ministerraad om de Organisatie van de Moedjahedins van het Iraanse volk (OMPI) op de lijst van terroristische organisaties te laten staan, nietig verklaard. |
|
|
|
| |
|
| Duidelijker kan het niet. Deze beslissing, gesteund door talrijke verenigingen en meer dan 200 Europese parlementairen – waarvan de meerderheid Franse parlementairen – vormt de bekroning van zes jaar juridische strijd voor de erkenning van het OMPI. Het is een afwijzing voor Frankrijk, dat binnen de Europese Unie meer en meer geïsoleerd staat met zijn keuze om de OMPI een terroristisch etiket te blijven opkleven. |
|
| |
|
| Herinneren we ons de spectaculaire en tragische razzia die in juni 2003 in Parijs werd gehouden tegen de Iraanse politieke opposanten. Een razzia die gepaard ging met bedreiging van uitwijzing en gerechtelijke vervolgingen. Onmiddellijk kwam er een grote golf van protest en solidariteit. De razzia werd ingegeven door opportunistische commerciële overwegingen, en was niet nodig voor de strijd tegen het terrorisme. |
|
| |
|
 |
Er vindt een persconferentie plaats in een hotel in Parijs. Er wordt een oproep gericht tot de Franse president, met de vraag het Europees recht te respecteren zoals geformuleerd door het Gerechtshof, door publieke bekendheid te geven aan de beslissing die het OMPI zuivert van elk vermoeden van medeplichtigheid aan terrorisme. |
|
|
| |
|
| Zes jaar. Zoveel tijd verspild om te strijden tegen dat etiket van ‘terrorist’! Zoveel energie verbruikt die elders nuttiger kon geweest zijn! Op de persconferentie was te horen: “Dat volstaat!” |
|
| |
|
