 |
|
| De opdracht in de tempel |
|
| Lucas 2,22-39 |
|
| |
|
| De vier evangelisten beginnen hun werk met de voorstelling van de figuur van Johannes de Doper, die de figuur van Jezus voorafgaat. Maar slechts één van hen gaat terug tot aan de geboorte van deze twee personages, met name Lucas: twee geboorteaankondigingen zonder voorgaande, twee geboorten die gekenmerkt worden door wonderlijke gebeurtenissen, twee kleine kinderen waarover profetieën worden uitgesproken: het zijn allemaal tekens die het uitzonderlijk lot van deze beide mannen moeten aankondigen, en vooral dat van Jezus, waarvan Johannes de Doper de voorloper is. Lucas gebruikt daar literaire procedés die gebruikelijk zijn in dit soort verhalen en die tot doel hebben de lezer te waarschuwen. Opgelet, de personen waarover het hier gaat zijn uitzonderlijke wezens. |
|
| |
|
| Het is in dit kader dat de evangelist ons de opdracht van Jezus in de tempel vertelt. |
|
|
|
| |
|
| Het feit dat het om een literair procedé gaat betekent niet dat er geen band is met de werkelijkheid. Het is heel waarschijnlijk dat de ouders van Jezus zich onderworpen hebben aan de bij de joden geldende voorschriften. In werkelijkheid komen bij deze opdracht in de tempel twee riten samen: de opdracht aan God van een eerstgeboren zoon en de zuivering van Maria. Voor de joden was bloed onrein. Deze laatste rite lijkt ons vandaag de dag wel echt uit de tijd: we kunnen ons moeilijk voorstellen dat een jonge vrouw bezoedeld zou kunnen zijn door het feit dat ze moeder wordt. Het feest dat we op 2 februari vieren wordt overigens niet meer ‘de zuivering van Maria’ genoemd, maar alleen ‘de opdracht van de Heer’ |
|
| |
|
| We moeten nog meer doen dan herinneren aan deze joodse rituelen. De volksdevotie heeft dit feest “Lichtmis” genoemd. Men ontstak kaarsen op dit feest, vandaar de naam “Lichtmis”. Het is het feest van het licht, met een verwijzing naar de profetie van Simeon die het kind in zijn armen neemt: “Meester, laat uw dienaar nu in vrede heengaan, want mijn ogen hebben uw heil aanschouwd, (…) een licht dat een openbaring zal zijn voor de heidenen”. De profetes Anna, een bejaarde vrouw die niet meer buiten de tempel kwam en na Simeon het woord nam, bevestigt dat dit kind wel degelijk diegene is die men verwachtte om heil en licht in de wereld te brengen. |
|
| |
|
 |
Het licht verlicht de weg en geeft er betekenis aan. Het licht dat Jezus brengt is een dwaze hoop voor de mensheid, die in staat is te om leven in vrede en solidariteit, in staat om waarden te ontwikkelen die de grenzen van ons bestaan overstijgen. |
|
|
| |
|
| Ieder mens wordt ertoe gebracht aan zijn leven een zin te geven, anders vervalt hij in zinloosheid, en ieder moet zijn weg banen, al of niet met een verwijzing naar Jezus. Gelovigen zijn niet ontslagen van ditzelfde werk. Aan hen is het het licht van Jezus te herkennen in ieder mens van goede wil die actief is in de richting van de boodschap “Bemint elkander”. Zo zullen ze verlicht worden, niet door een bovennatuurlijk licht dat ze vergeefs zouden kunnen zoeken, maar door het leven van hun broers en zusters. Dan kunnen wij op onze beurt, zoals Simeon, dank zeggen aan God, want we zullen het licht gezien hebben dat de wereld verlicht. |
|
| |
|
|
