De stad Achraf bevindt zich ten noordoosten van Bagdad. Sinds een twintigtal jaren vormen 3500 opposanten van het Iraanse regime daar een aparte groep. Ze hebben geen wapens, werken en genieten een goede faam bij de burgerbevolking en de stamhoofden. Ze worden gedekt door de vierde Conventie van Genève en het is de taak van de multinationale strijdkrachten om hen te beschermen.

Maar het regime van Teheran, dat nooit deze verzetshaard in Irak aanvaard heeft, verhoogt op dit ogenblik de druk bij de Iraakse regering om hen over te leveren aan Iran. In een officiële mededeling heeft Bagdad aangekondigd dat het de van plan is hen uit te wijzen. Wat een catastrofe zou zijn, als men weet hoe Teheran leden van de oppositie behandelt.

“Ik ben ook jullie vriend in kwade dagen. Door jullie mijn solidariteit te betuigen, betuig ik die ook aan de inwoners van Achraf. Zij weten dat we daar met hen zijn, voor hen. Hun beproeving is onze beproeving. We vragen het Internationaal Comité van het Rode Kruis, dat hier dichtbij is, om onmiddellijk tussen te komen om de veiligheid van Achraf te verzekeren en zijn inwoners te beschermen.”

Een delegatie zal ’s namiddags ontvangen worden door het Internationaal Comité van het Rode Kruis.

De journaliste citeert enkele goed gekozen uitspraken van priesters die ze heeft geïnterviewd. Allebei vestigen we de aandacht op het feit dat de luisteraars die niet mals zijn voor de priesters waarschijnlijk geen enkele van hen persoonlijk kennen. Het beeld dat ze hebben van de priester hebben ze van vroeger in hun opvoeding of hebben ze zich zomaar gevormd. Maar ze komen vandaag geen priesters meer tegen. Het klopt, ze worden zeldzaam in Frankrijk.

Op het einde van de uitzending kondigt de animator aan: “Na dit debat zegt 52% van de ondervraagden dat de priesters van nut zijn, en 35% zeggen dat ze niet van nut zijn.”

150 jongeren, jongens en meisjes, tussen 16 en 25 jaar, zijn voor een vormingsweekend bijeengekomen in de buurt van Namen in een grote tuinbouwschool. Ze behoren tot de bekende Belgische ‘patro’s’ (in Vlaanderen: de Chiro). Er is onmiddellijk iets wat indruk maakt op me: deze jongeren zijn niet individualistisch, ze zijn bezorgd om elkaar en weten samen te leven. Ik spreek mijn bewondering uit tegenover de animatoren, die me antwoorden: “Het is normaal. Ze zijn het gewoon verantwoordelijkheid op te nemen bij de jongeren.”

De vorming gaat over “de angsten die in ons leven”. Tijdens het avondprogramma stellen de jongeren me vragen die ze hebben voorbereid over dit thema. Ze zitten op de grond, in een mooie grote zaal, dicht bij een bar waar later het Belgische bier zal vloeien. Ik vind het belangrijk hen eerst te zeggen dat de angst een heilzaam effect kan hebben.

Een jongere stelt de vraag: “Bent u bang voor wat na de dood zal gebeuren? Zullen we dan nog leven? – “Ik vraag me niet af of ik nog zal leven na de dood, maar of ik leef voor de dood.”

Het is behoorlijk laat als het bier de avond afsluit, in een warme ambiance. Een jongere zegt me: “Morgen om 6 uur zal je ontbijt klaar staan.” En inderdaad, in de stilte van de nacht is die jongere vroeg opgestaan om ervoor te zorgen dat koffie en croissant klaar stonden om 6 uur. Hij is blij dat hij er is en kan dienen. Hij vertrekt terug naar zijn bed wanneer ik vertrek naar de trein.

We bereiden ons voor op de strijd. De angst grijpt ons aan. De komst van een deurwaarder betekent de verplichting om de lokalen te verlaten op straffe van uitdrijving door de politie. Onmiddellijk doet het gerucht de ronde. De mensen zonder papieren vertellen het nieuws door aan elkaar. Er dreigt gevaar: iedereen moet naar de vereniging komen op het moment dat de deurwaarder komt. Drie Duitse vrienden, op doorreis in Parijs, willen graag met me mee om te zien hoe het zal aflopen.

De mensen zonder papieren, allemaal Afrikanen, zijn talrijk opgedaagd. Ze staan rechtop, opeengepakt, en nemen de hele ruimte in waarover de vereniging beschikt. Ik raak met moeite binnen. Mijn vrienden zijn erg onder de indruk. Onze advocaat is er ook. Het is de stilte voor de dreiging die uitgaat van de man die niet lang op zich zal laten wachten.

Het is middag. Ik sta op de drempel. Een onbekende nadert. Zeker, hij is het. Ik begroet hem en laat hem binnen. We banen ons een weg doorheen de compacte groep Afrikanen. Midden in de zaal klim ik op een stoel en richt me tot de mensen zonder papieren: “Het is formidabel dat jullie hier zijn. Bedankt. Ik sta vol bewondering voor jullie. Bravo.” En me omdraaiend naar de deurwaarder zeg ik tot hem: “Alle mensen zonder papieren die u ziet zijn gekomen om u te begroeten, evenals drie Duitsers op doorreis. Deze lokalen zijn zeer nuttig voor ons, elke dag. Ondanks al ons zoeken hebben we geen ander lokaal gevonden. Bijgevolg blijven we hier.”