 |
|
| • Een zwarte lijst |
|
| • Een ster is uitgedoofd |
|
| • Pasen is nu dichtbij. |
|
| • Keukenpersoneel in opstand |
|
| |
|
| |
|
| Een zwarte lijst |
|
| |
|
| Ik ben samen met Iraanse verzetstrijders, met Franse en Engelse rechters en advocaten naar het Europees Hof van Justitie in Luxemburg getrokken. Dit Hof was gevraagd uitspraak te doen over het schrappen van de Organisatie van de Mujahedin van het Iraanse Volk (OMPI) van de lijst van terroristische organisaties. |
|
| |
|
| De Mujahedin van het Volk werden opgericht in 1965 om het regime van de sjah, en daarna het regime van de islamisten, omver te werpen. In Iran is de organisatie verboden en sinds de tragedie van 11 september wordt ze door de Europese Unie en door de Verenigde Staten beschouwd als een terroristische groepering. |
|
| |
|
 |
De OMPI stelt zich op als de voornaamste opponent tegen het regime van Teheran. |
|
|
| |
|
De Europese Unie heeft de OMPI op de zwarte lijst geplaatst in een gebaar van welwillendheid tegenover Teheran. Omwille van politieke motieven heeft men op deze organisatie het etiket van terrorist gekleefd; het heeft gediend om de handelsbetrekkingen met Iran te bevorderen.
Uit de feiten blijkt dat het heel moeilijk is om zich te laten schrappen van de zwarte lijst. Maar veel juristen en advocaten voeren al jaren de juridische strijd, en ze geven het niet op.
Abbé Pierre is altijd een vriend en een verdediger geweest van de Mujahedin. Hij richtte ooit een schrijven aan het Voorzitterschap van de Raad van Europa: “Hoe is het mogelijk dat men deze organisatie, die de rechten van de mens eerbiedigt, op dezelfde manier behandeld als terroristische organisaties?” |
|
| |
|
| In het Europees Hof hebben de pleidooien van de advocaten en de pertinente vragen van de rechter me hoop gegeven. Het is nu wachten op de beslissing van het Hof. |
|
|
|
| |
|
 |
|
| |
|
| Een ster is uitgedoofd |
|
| |
|
| John is een jonge man van 19 jaar, afkomstig uit Kenia. Hij had asiel aangevraagd om in Frankrijk te kunnen blijven. Zijn aanvraag werd verworpen. Hij ging in beroep. Het nationaal hof voor asielrecht verwierp zijn beroep. Toen John het nieuws vernam, stortte hij ineen. Hij begreep dat hij geen toekomst meer had en ging zich ophangen in zijn kamer. |
|
| |
|
 |
In een brief die hij bij zich droeg verklaart hij zijn wanhoopsdaad: liever sterven in Frankrijk dan terugkeren naar Kenia, waar de dood hem te wachten stond. Een ster is uitgedoofd. |
|
|
| |
|
| We zijn met een vijftigtal bijeengekomen in de voorstad, tegenover het gebouw waar het drama zich heeft afgespeeld. Een foto van John hangt aan de afsluiting, samen met een mooi boeket bloemen. Ontroerd neemt de een na de ander het woord. Johan was een atleet op hoog niveau, lid van een atletiekclub. |
|
| |
|
| Zijn kameraden uit de club hebben een persbericht opgesteld dat ik zeer waardig vind: “Wat hebben we gedaan, of niet gedaan, opdat een jonge man van 19 jaar, met de kracht en het enthousiasme van zijn leeftijd, met een glimlach op de lippen, discreet, gemotiveerd, iemand met wie we elke week meerdere keren gingen lopen, ertoe werd gedreven dit te doen? We richten ons tot de vertegenwoordigers die garant staan voor onze instellingen. We willen niet dat John, onze vriend, vergeten wordt. We willen niet dat zijn dood tot niets heeft gediend.” |
|
|
|
| |
|
| 200 mensen zijn daarna naar het nationaal hof voor het asielrecht getrokken. Een delegatie van hen werd ontvangen door de voorzitter. Een ontgoochelende ontmoeting. |
|
| |
|
|
|
| Pasen is nu dichtbij. |
|
| |
|
| Myriam en Marc komen deelnemen aan de maaltijd van de gemeenschap. Het is goed met hen samen te zijn. Ik hou veel van hen. Ze hebben de straat gekend, geslapen op straat, zoals al diegenen die geen woning hebben en vaak geen werk. Maar na een lang parcours van strijden zijn ze eruit geraakt. |
|
| |
|
| Tegenwoordig spelen ze toneel, samen met nog een derde iemand van hun soort. Ze brengen op scene hoe ze geleefd hebben van de hand in de tand, zonder iets te verbergen, met woorden die van hen zijn. Je ontdekt de kloof tussen wat die mensen beleven en de vragen die gesteld worden door de mensen die komen kijken! Blijkbaar is het moeilijk om te begrijpen dat mensen die op straat slapen mensen zijn zoals wij! |
|
| |
|
| Ik vond hun toneelstuk buitengewoon, zo echt en aangrijpend! Bij elke voorstelling wordt het publiek door elkaar geschud. Myriam en Marc laten zien dat men nooit mag wanhopen over iemand die op straat leeft. Niemand is voorgoed voor de maatschappij verloren. Men kan eruit geraken, maar dan mag men nooit alleen blijven. Er is solidariteit voor nodig. |
|
| |
|
 |
Pasen is heel dichtbij. Alleen al door hun aanwezigheid zeggen Myriam en Marc me dat het al Pasen is, we moeten er niet op wachten. Ze zijn bevrijd uit hun graf. De liefde opent hen voor de anderen. Hun handen strekken zich uit naar wie uitgesloten zijn. Hun leven zal maar geslaagd zijn als ze solidair blijven met de grootste slachtoffers van de maatschappij. Voor hen is leven vechten. |
|
|
| |
|
| Hun getuigenis doet me denken aan dat fantastisch woord van de apostel Johannes: “We weten dat we zijn overgegaan van de dood naar het leven als we onze broeders liefhebben.” |
|
| |
|
|
|
| |
|
| Keukenpersoneel in opstand |
|
| |
|
 |
Ze zijn met zijn negenen werkzaam in een groot restaurant in Parijs: koks, afwassers, barbedienden, schoonmaakpersoneel. Acht van hen zijn afkomstig uit Mali, één uit Ivoorkust. Ze hebben geen papieren en weten dat ze al vele jaren uitgebuit worden. Zonder hen zou het restaurant niet kunnen draaien, zou de directie niet zo’n substantiële winsten kunnen maken! |
|
|
| |
|
| Deze schaduwwerkers nemen het risico in staking te gaan om hun regularisatie te verkrijgen en om niet langer als paria’s behandeld te worden. Om 11 uur ’s ochtends leggen ze alle 9 het werk neer en gaan zitten op de banken van het restaurant, in hun witte kledij en met hun witte muts op het hoofd. Ondertussen bezetten vakbondslui en actievoerders uit verenigingen, op voorhand op de hoogte gebracht, de lokalen. Aan de buitenkant bedekken spandoeken de gevels van deze prestigieuze eetgelegenheid. |
|
| |
|
| De actie is een complete verrassing en de werking van het restaurant valt stil. De media haasten zich en ons keukenpersoneel is de vedette: “Ik heb 11 uur per dag gewerkt, vier maanden lang, zonder verlof en zonder onderbreking.” “Als we onze maand betaald verlof nemen, zijn we verplicht ontslag te nemen. Terug in het restaurant vermindert de directie ons salaris gedurende 2 à 3 maanden en doet ons een nieuw arbeidscontract ondertekenen.” “Tijdens onze dienst is er geen pauze om te eten.” “De aankoop van werkkledij is ten onzen laste, en ook het wassen ervan.” “Wij hebben uitbetalingfiches, we betalen belastingen, wij betalen bijdragen aan de kas van de ziekteverzekering…” “Ik werk hier al 7 jaar en heb nog altijd geen papieren. We willen geregulariseerd worden. Het is voor ons een kwestie van rechtvaardigheid.” |
|
| |
|
| De directie komt ter plaatse. Ze durft geen beroep te doen op de politie, want ze is niet in orde door mensen zonder papieren te werk te stellen. Men zou haar een proces kunnen aandoen. Het wordt hard tegen hard. |
|
| |
|
Elke dag zie ik tot mijn vreugde de ‘9’ terug, ze slapen in de zaal van het restaurant. Hun solidariteit blijft overeind. Ze voelen ook de steun van veel mensen rondom hen. Ze weten dat, als ze het halen, veel anderen die zonder papieren aan het werk zijn het op hun beurt ook zullen halen.
En zo is het ook gebeurd. Ze hebben hun regularisatie bekomen. Wat zijn we gelukkig! |
|
|
|
| |
|
