Over een jaar vinden in Peking de Olympische Spelen plaats. Tal van ngo’s klagen op dit moment de schendingen van de mensenrechten in China aan. Heeft dit offensief een kans op slagen?
Voor China zijn de Olympische Spelen een uitstalraam op de hele planeet. China’s prestige staat op het spel.
Vanaf nu wordt China geconfronteerd met hevige protesten van buitenlandse activisten die vrijheid van meningsuiting eisen, de bevrijding van gevangen Chinese journalisten, een moratorium op de doodstraf, de erkenning van een vrij Tibet…
Amerikaanse parlementairen eisen de boycot van de Olympische Spelen van Peking als China niet ophoudt zijn steun te verlenen aan de repressieve regimes in Soedan, Myanmar en Noord-Korea.
Een jaar lang zullen mensenrechtenactivisten het China niet gemakkelijk maken! Want wat hen betreft, zij vragen zich niet af of de voorbereiding op de O.S. voldoende opschiet, maar wel of er voortgang gemaakt wordt op het terrein van de fundamentele rechten.
Men heeft het vaak gehad over de bevrijding van de Bulgaarse verpleegsters en de Palestijnse dokter die in Libië vastgehouden werden, maar geen woord over de barbaarse collectieve executies die in Iran plaatsvinden. Zou men werken met twee maten en twee gewichten?
Wat zich op dit ogenblik in Iran afspeelt is beangstigend: meer dan 150 terechtstellingen sinds begin dit jaar! Op een door Iraniërs georganiseerde persconferentie in Parijs zag ik een video met beelden van jongeren die opgehangen werden op het plein in Teheran, voor de verzamelde menigte. Dit is onduldbaar!
De repressie in Iran neemt zienderogen toe. Een politiek die terreur zaait tracht elke manifestatie van opposanten te verhinderen. Het regime van de mollahs vreest voor zijn leven. Het houdt zich overeind door angst te zaaien.
Waarom die oorverdovende stilte vanwege de internationale gemeenschap? In het geval van Libië waren er redenen om iets te doen. In het geval van Teheran zijn er redenen om niets te doen. Redenen die op de eerste plaats met politiek en economie te maken hebben, en die helaas voorgaan op menselijke motieven. Dit is onaanvaardbaar.
In deze vakantietijd is er een drama dat de publieke opinie beroert: een jonge Rus van 12 jaar is in een ernstige toestand opgenomen in een hospitaal. Hij viel van de 4e verdieping naar beneden toen hij met zijn vader de politie wou ontvluchten. Uw commentaar bij dit drama?
De families zonder papieren leven dagelijks met angst, waar ze ook heengaan, wat ze ook doen. Er is geen enkele plaats waar ze zich veilig voelen. De jacht op deze families zonder papieren wordt opgedreven. In deze augustusmaand arriveert de politie om 8u30 in de ochtend op de plaats waar dit Russisch gezin woont. De vader, 33 jaar oud, zoekt onmiddellijk om er vandoor te gaan. Zijn zoon volgt hem. Als de moeder, 29 jaar oud, haar zoon ziet vallen, gilt ze van ontzetting.
Dit gezin had politiek asiel en een verblijfsvergunning aangevraagd. Vergeefs. De repressieve politiek tegenover de mensen zonder papieren is verantwoordelijk voor dit drama. Omdat er voor het einde van dit jaar 25.000 mensen over de grens moeten worden gezet, maken we deze jacht op gezinnen en razzia’s mee. Het gebeurt elke dag. Ondertussen ligt een jongen van 12 jaar in de coma.
