 |
|
| • In Brugge |
|
| • De Koerdische kwestie |
|
| • Het reliekschrijn en de tentzeilen |
|
| • Een spiritueel elan |
|
| |
|
| |
|
| In Brugge |
|
| |
|
| Het doet me deugd deze schitterende stad terug te zien, terwijl de zon al aan de horizon begint te verdwijnen. Maar het doet me vooral deugd de gezichten terug te zien van vrienden die me met vreugde verwelkomen, en in het bijzonder Jan, de trouwe vertaler naar het Nederlands van de teksten voor de website van Partenia. |
|
|
|
| |
|
Een priester heeft bij hem thuis een gezellig samenzijn met enkele vrienden van Partenia voorzien, rond een aperitief en een rijke kaasschotel. In de loop van het gesprek haalt hij uit zijn archief een dossier met foto’s en persartikels van januari 1995, naar aanleiding van mijn afzetting in Evreux. “Duizend mensen kwamen samen in de kathedraal van Brugge” brengt hij in herinnering. Ik ben mijn Vlaamse vrienden erkentelijk voor deze mobilisatie. Na dit avondje laat Jan me nog de verlichte stad zien. Bijzonder mooi! Een genot voor het oog!
’s Anderendaags vond de jaarlijkse ontmoeting plaats van de beweging ‘Evangelie levensnabij’ en van de ‘Basisbeweging voor democratie in samenleving en kerken’. Ik kijk naar de gezichten van al die mensen die van zowat overal komen, en ik krijg er niet genoeg van! Het zijn gezichten waarop je ervaring kan lezen, en vreugde bij de verwijzing naar de man van Nazaret, bij wie je woorden van leven vindt. De menigte die in ‘95 de kathedraal bezet heeft gaat haar weg. Gerijpt.
|
|
| |
|
 |
Deze mensen zijn méér gevoelig voor de bevrijdende boodschap van het evangelie dan voor het instituut van de kerk. Ze zoeken bronnen die hun dorst lessen en nemen geen genoegen met de voorschriften van de wet. Ze nemen een praktijk van gerechtigheid en liefde ter harte en gaan naar plaatsen waar mensen gekwetst of in de steek gelaten worden.
Wie zou zich daar niet over verheugen? Het zaad van het evangelie is in goede aarde gevallen. Voor de hier bijeengekomen mensen is er geen spraak van overleven. Deze gemeenschap is geroepen om opnieuw tot bloei te komen. Haar ontmoeten, dat gaat nog boven Brugge ‘by night’! |
|
|
| |
|
 |
|
| |
|
| De Koerdische kwestie |
|
| |
|
 |
Ik ben uitgenodigd in Straatsburg - waar een grote Koerdische gemeenschap is - door de voorzitter van de vereniging ‘Les amis du peuple kurde’ (‘De vrienden van de Koerden’). Dit volk, waaraan de geschiedenis nooit aandacht heeft besteed, heeft nog altijd geen eigen staat. |
|
|
| |
|
De Koerden bevinden zich in Turkije (15 miljoen), in Iran (6,3 miljoen), in Irak (4,5 miljoen) en in Syrië (1,7 miljoen).
De Koerden in Turkije hebben tevergeefs geijverd voor culturele en politieke autonomie. In 1984 begint de gewapende strijd met de PKK, de arbeiderspartij van Koerdistan. In 15 jaar tijd heeft dit conflict meer dan 35 000 mensenlevens geëist. Duizenden dorpen van Koerdistan werden met de grond gelijk gemaakt en meer dan twee miljoen vluchtelingen deden de sloppenwijken van Istamboel en Ankara aanzwellen.
In 1999 werd de leider van de PKK, Abdullah Ocalan, gearresteerd. Een staakt-het-vuren werd afgekondigd. Maar in 2004 is de guerrilla herbegonnen. De PKK situeert zich in het gebergte van Irak, aan de grens met Turkije. Honderdduizend Turkse militairen staan geconcentreerd aan de grens, klaar om in te vallen.
De voorzitter vraagt me om als eerste het woord te nemen. Dat doe ik niet graag. Door de anderen te beluisteren kan ik beter af wegen wat ik ga zeggen. Tegenover mij hebben Koerden, met hun mooie zwarte snor, plaatsgenomen. |
|
| |
|
| Het Koerdische volk doet me denken aan het Palestijnse volk. Twee volkeren die zich al zoveel jaren strijden voor hun autonomie. Maar de oplossing zal niet komen vanuit militaire hoek. Ze zal het resultaat zijn van politieke onderhandelingen. |
|
|
|
| |
|
Een Europees volksvertegenwoordiger van Italiaanse afkomst komt op zijn beurt aan het woord. Tot hiertoe heeft de internationale gemeenschap zich op politiek gebied zeer inschikkelijk getoond voor Turkije, omdat er zware economische en strategische belangen op het spel staan. Op dit ogenblik evolueert de situatie, met de plaats die het autonome Koerdistan van Irak inneemt. De Koerdische kwestie is meer dan ooit actueel.
De avond wordt afgesloten met een heerlijk buffet dat onze Koerdische vrienden hebben klaargemaakt. |
|
| |
|
|
|
| Het reliekschrijn en de tentzeilen |
|
| |
|
| Wanneer ik op bezoek ga bij de gezinnen die onder kleine rode tentjes kamperen in de buurt van het Parijse beursgebouw, laat ik niet na vervolgens ook naar de nabijgelegen basiliek Notre Dame des Victoires te gaan. Aan de ene kant de straat met haar slogans, het geroep, de hele atmosfeer van een actie, aan de andere kant een volle kerk, met een sfeer van gebed en vrede. |
|
| |
|
| Waarom zoveel volk in de kerk? Omwille van de relieken van de heilige Theresia van het Kind Jezus. Ik zie er veel kaarsen branden. Vrouwen bidden geknield met hun hand op het prachtige reliekschrijn. Op het altaar ernaast staat het beroemde beeld van ‘Onze Lieve Vrouw van de Overwinningen’, dat zoveel indruk gemaakt heeft op Theresia van Lisieux toen ze in deze kerk kwam. In het koor is het Heilig Sacrament uitgestald. In de zijbeuk maken de bezoekers kennis met de tentoonstelling over de heilige Theresia. |
|
|
|
| |
|
 |
Al die mensen die in deze basiliek voorbijkomen, maken die zich zorgen om de mensen die de nacht gaan doorbrengen onder een tentzeil? Zouden ze er weet van hebben? Ik heb de indruk dat het om twee werelden gaat die elkaar niet ontmoeten. Aan de ene kant komt men bidden bij de relieken van de heilige Theresia, aan de andere kant komen mensen hun steun betuigen aan de strijd van mensen die slecht gehuisvest zijn. |
|
|
| |
|
De nacht is gevallen. Het is koud. Ik kom terug om me te mengen tussen het publiek dat bij de rode tenten staat. Ik zei tot mezelf: “Onder elk van die tenten bevindt zich een mens. Het is de mens, de mens die leeft, die heilig is. Dat gaat nog boven relikwieën”.
Vroeg in de ochtend zijn de ordestrijdkrachten de tentzeilen komen wegnemen. Allen die zich eronder bevonden hebben ze er brutaal uitgedreven. Terwijl de relikwieën van de heilige Theresia in processie naar een andere basiliek werden gedragen, naar de H.-Hartbasiliek op Montmartre. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| Een spiritueel elan |
|
| |
|
 |
Ik ben in deze herfstdagen, wanneer de bomen hun mooiste tooi dragen, naar de streek van Stuttgart gekomen, naar Göppingen. In de parochie die me inviteert hebben ze voorzien dat ik ’s avonds het woord zal nemen, gevolgd door een dialoog met het publiek. De zondagochtend zal de eucharistievering uitlopen op een gezamenlijke maaltijd. |
|
|
| |
|
Tijdens die enkele uren die we samen doorbrachten heb ik gelet ik op de verschuiving die in menselijke relaties kan plaatsvinden. Zal het klimaat veranderen? Zal er een adem waaien door dit publiek? Je weet het nooit op voorhand.
Er is iets gebeurd dat ons dichter bij elkaar heeft gebracht. De aanwezigen hebben hun reserves en soms hun angst laten varen en hebben zich geopend voor de anderen. Wie zijn angst voor de anderen verliest, vindt broers. De ervaring opdoen van de eenvoud van de ontmoeting, voorbij vooroordelen, functies, maskers. Toegang hebben tot de mens, in een vertrouwensrelatie. |
|
|
|
| |
|
Ik vertelde ze een recente anekdote. Op een dag was ik op bezoek geweest bij een gevangene, en toen vroeg iemand me: “Wat heeft die man gedaan?” Mijn antwoord: “Daar weet ik niets van. Ik stel nooit die vraag.” - “Maar is hij gelovig?” Opnieuw antwoord ik: “Daar weet ik niets van.” - “Akkoord,” zegt hij me, “maar waarover hebben jullie het dan gehad?” - “Ik heb geluisterd naar een man die me over zijn lijden heeft verteld”.
Hun gezichten leken op herfstbomen die licht geven: je zag er de vreugde van de ontmoeting op. |
|
| |
|
