 |
|
| • Werelddag tegen de homofobie |
|
| • Het doopsel van Vladimir |
|
| • Herders aanmoedigen… |
|
| • 25 jaar bisschop |
|
| |
|
| |
|
| Werelddag tegen de homofobie |
|
| |
|
 |
Een aantal leidinggevenden uit verenigingen nodigen me uit om in station Montparnasse in Parijs hun stand te komen bezoeken en aandacht te schenken aan de rechten van de homoseksuelen in de wereld. Er komt veel volk voorbij. Sommigen houden even halt en informeren zich. De vereniging ‘SOS Homofobie” bezorgt me haar jaarverslag: een boek met getuigenissen. Het hoofdstuk over de godsdiensten is kras: “Allen samen in de strijd tegen gelijke rechten.” Daarop volgt het artikel over “De homofobe strijd van de religieuze instellingen”! |
|
|
| |
|
| Borden leggen uit dat homoseksualiteit nog steeds beleefd wordt als een drama in het gezin, in de samenleving, in het beroepsmilieu. In meer dan 80 landen kan men veroordeeld worden tot gevangenisstraf, lijfstraffen of tot de dood. 9 landen veroordelen homoseksuelen ter dood. In Saoedi-Arabië heeft men twee homo’s onthoofd. In Iran heeft men twee homoseksuele jongeren van 16 en 18 jaar opgehangen. |
|
| |
|
| Op mijn tocht van stand tot stand maak ik kennis met de bewustmakingscampagnes in het schoolmilieu en met initiatieven voor jonge geïsoleerde homoseksuelen, die vaak aan zelfmoord denken. Bij mijn vertrek vraagt men me om enkele woorden neer te schrijven op een groot bord. Voorbijgangers houden even halt om te zien wat ik schrijf. “Als ik de ander weiger te erkennen in datgene waarin hij van mij verschilt, blijf ik een vreemde voor een deel in mezelf.” |
|
| |
|
 |
|
| |
|
| Het doopsel van Vladimir |
|
| |
|
 |
In Tour, de stad van Sint Maarten, vindt het doopsel plaats van Vladimir die binnenkort 4 jaar wordt. De familie en enkele vrienden zijn samengekomen voor het feest. Ze komen niet vaak naar de kerk, maar voor allen is het doopsel van Vladimir een gebeuren dat ze niet willen missen. |
|
|
| |
|
| De mama neemt het woord om de betekenis van haar stap te verduidelijken: God vragen om haar zoon te beschermen, hem door het doopsel aan zijn liefde toevertrouwen. De papa is ontroerd wanneer hij een gebed voorleest dat hij zelf geschreven heeft. Vladimir staat rechtop. Hij beweegt niet. Hij is rustig. |
|
|
|
| |
|
Zijn twee peters komen dichterbij en knielen om de beurt op de grond om met hem op gelijke hoogte te komen. Langzaam trekken ze een kruisteken over zijn voorhoofd en geven hem daarna een zoen.
De viering gaat verder, ze valt goed in de smaak en maakt het samenzijn zinvol. Wat zal er van dit kind geworden?
We gaan te voet terug naar huis. De tongen komen los. In de kleine tuin, op een met bloemen versierde tafel, nodigen drank en voedsel uit tot het feest. Ik vind er plezier in met elk van de aanwezigen kennis te maken.
Er is evenwel één iets waarmee ze een probleem hebben: “We weten niet hoe we u moeten aanspreken!” Ik heb de indruk dat ze niet veel tijd nodig hebben om hun vraag op te lossen: het zal “Jacques” zijn. |
|
| |
|
|
|
| Herders aanmoedigen… |
|
| |
|
| “Herders aanmoedigen die zo goed weten te evangeliseren …” Zo luidt de mooie formulering van een vrouw uit Québec die me de brief doorstuurt van een priester, Claude Lacaille, verschenen in een krant met een grote oplage. Die priester is 45 jaar lang missionaris geweest in verschillende landen van Zuid-Amerika. Hij heeft de dictatuur van Pinochet gekend in Chili. Omdat hij zijn hele leven de keuze voor de armen gemaakt heeft, heeft hij zich gekwetst gevoeld door de woorden die de paus uitsprak in het vliegtuig dat hem naar Brazilië bracht. Vandaar zijn schrijven aan het adres van de paus. |
|
| |
|
Een Franse jezuïet, pater Sylvain Urfer, heeft hals over kop Madagascar moeten verlaten op bevel van de Malagassische regering. Zonder uitleg. Na 33 jaar verblijven op dat grote eiland, midden de armen, strijdend tegen het onrecht. Zijn vertrek verwekte heel wat opschudding in Madagascar.
Een Franse dominicaan, Claude Geffré, een bekend en gewaardeerd theoloog, moest naar de theologische faculteit van Kinshasa gaan voor een eredoctoraat. Twee dagen voor de plechtigheid verzette het Vaticaan zich ertegen. Pater Geffré is meer dan 80 jaar oud!
Theoloog Jon Sobrino, metgezel van de Jezuïetenmartelaren en van Mgr. Romero in Salvador, heeft moedig de kerk van Latijns-Amerika gediend. Hij werd onlangs gestraft en moet zwijgen. |
|
|
|
| |
|
| Ik heb telkens onmiddellijk geschreven naar die herders en theologen “die zo goed hebben weten te evangeliseren”. Ze hebben geleden onder burgerlijke en godsdienstige gezagsdragers. Door hun trouw aan de Kerk geven ze nog meer blijk van hun liefde voor Jezus en het evangelie, ten dienste van het arme volk. Ze zijn getuigen voor onze tijd. |
|
| |
|
|
|
| |
|
| 25 jaar bisschop |
|
| |
|
| De eerste helft ervan – rijk aan gebeurtenissen – was ik bisschop van Evreux (1982-1995). |
|
|
|
| |
|
De tweede helft, getekend door mijn ontmoeting met de uitgeslotenen, heb ik doorgebracht als bisschop van Partenia. In 1995 werd ik naar een ander volk gestuurd. Naar andere contreien, voor een ander leven.
Ik ben God en al de mensen die ik in mijn hart heb meegedragen tijdens die 25 jaren heel dankbaar. Welk een vreugde is het niet, als men ziet hoe vrouwen en mannen uiteindelijk ‘mens’ worden! Ze hebben me zo gelukkig gemaakt!
Onlangs nog, op een avond, bevond ik me in de metro. Toen ik aan een bepaald station uitstapte, deed een andere man dat ook. Niet omdat hij was waar hij moest uitstappen, maar omdat hij me wou aanspreken. Hij bleek daar ook heel gelukkig om. “Ik ben Cambodjaan.” zei hij, “Het is de eerste keer dat ik u ontmoet. U hebt geen bisdom meer zoals vroeger, maar u bent in het hart van de mensen.” |
|
| |
|
 |
In Partenia blijven we niet ‘onder ons’. We gaan naar de anderen toe. Onvermoeibaar. |
|
|
| |
|
In Partenia zijn we op stap zonder halt te houden. Het is belangrijk altijd op stap te blijven. Op stap te gaan naar hen die aan de kant van de weg zijn gebleven, die slachtoffer zijn van onrecht.
In Partenia hebben we vertrouwen in het leven. Het is een geluk vrouwen en mannen te zien ‘geboren worden’, zichzelf worden, en tot béter in staat. |
|
| |
|
Ik heb geleerd mijn blik niet op de eerste plaats te richten op het instituut ‘Kerk’, maar om altijd vanuit het evangelie te vertrekken, op de manier waarop de Man van Nazareth dat deed – die de mensen hun vrijheid liet.
De apostel van het eiland Mauritius, Jacques Laval, aan wie ik 25 jaar geleden mijn bisschopsambt heb toevertrouwd, zal blijven waken! |
|
| |
|
