 |
|
| De storm op het meer |
|
| (Marcus 4,35-41) |
|
| |
|
| Dit verhaal, bekend onder de naam ‘het stillen van de storm’, is ons overgeleverd door de evangelisten Matteüs, Marcus en Lucas. Maar het is het verhaal van Marcus dat men gekozen heeft om in de zondagsliturgie te laten voorlezen. |
|
| |
|
 |
De leerlingen brengen Jezus naar de boot en steken het meer over wanneer een geweldige windvlaag opsteekt. Door angst gegrepen maken ze Jezus wakker die op de achtersteven op een kussen ligt te slapen: “Meester, wij vergaan! Kan het u niet schelen?” Jezus spreekt daarop de wind en de zee bestraffend toe en plots is alles weer rustig. “Waarom bang zijn? Hoe is het mogelijk dat jullie geen vertrouwen hebben?” zegt Jezus tot zijn leerlingen. |
|
|
| |
|
Kinderen kunnen best in verrukking zijn als ze dit korte verhaal horen waarin zelfs de wind en het water Jezus gehoorzamen. Maar die magie van de almacht die men aan Jezus toeschrijft, oefent geen aantrekkingskracht meer uit op de volwassenen die wij zijn, met onze moderne ingesteldheid. Dat geweldige stormen en een ontketende zee gewoon tot rust kunnen komen door het spreken van een woord, daar hebben we onze bedenkingen bij, om niet te zeggen dat we dit niet geloven.
Hoe kunnen we het hebben over een almachtige God, als we geconfronteerd worden met zijn onmacht en zijn stilzwijgendheid bij het kwaad dat de mensheid geselt? Als ik aan een groot gevaar ontsnap en veilig in leven ben, richt ik me tot God en dank hem voor zijn tussenkomst. Dank zij hem ben ik nog in leven. Maar als het ongeluk me treft en God blijft zwijgen, dan ga ik hem lastig vallen en hem verwijten dat hij voor mij geen zorg draagt.
In beide gevallen blijft God onbegrijpelijk, buiten mij, ver. Hoe zal hij morgen met mij handelen? Zijn wij geen speeltjes in zijn handen?
Marcus nodigt ons uit om ons te laten inspireren door de houding van Jezus in de boot. |
|
| |
|
| Jezus is niet angstig of bevreesd. Hij slaapt. In vertrouwen. In de armen van de Vader. Hij is niet bang voor de dingen buiten hem. Hij zoekt niet om te schuilen als het gevaar dreigt. Jezus is diep van binnen gewoon helemaal in vrede. Dit is zijn gewone manier van leven. |
|
|
|
| |
|
Als wij in de greep zijn van dingen die ons diep beroeren, de gevangenen van donkere machten, dan zijn we ontredderd, net als de leerlingen. Hoe dan het hoofd bieden aan wat ons overspoelt?
Op dat ogenblik roept Jezus ons op om over te gaan van vrees naar geloof, van angst naar vertrouwen. “Waarom bang zijn? Hoe is het mogelijk dat jullie geen vertrouwen hebben?” Ons toevertrouwen aan Jezus, die bij ons is in het bootje van ons leven, dat is het risico dat we moeten nemen. Het is een vorm van zelfverlies die ons ver kan brengen: omwille van hem en het evangelie ons leven verliezen om het te redden. |
|
| |
|
 |
Het is mogelijk de rust terug te vinden, zoals Jezus, die in het bootje sliep. Temidden van onze angsten nooit deze vrede te verliezen, in welke storm ook. In de beproeving die we doorstaan is God met ons. Hij blijft in ons. Wij zijn in hem. “Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?” zegt Paulus.
Is dat niet het mirakel van een leven? |
|
|
| |
|
|
